ماجرا اینه که سفارت تا تاریخ دوم مارچ وقت مصاحبه داده و من تاریخ چهار مارچ نوبت گرفته بودم و اگر روال عادی باشه (که فعلا نیست !) باید امروز نوبت مصاحبه بگیرم . اما یک عده میگن چون مسیرها بسته هست این هفته نوبت نمیدن و غیر از مسیرها ، سفارت هروقت دلش بخواد میتونه روند نوبت دادنش رو تعطیل کنه . 

اما مشکل من این حرف ها نیست که توی این هشت نه ماه بهش عادت کردم . مشکل من اینه که تمام این روزها به امید اینکه قراره وقت مصاحبه داشته باشم از روند معمولی زندگیم افتادم . یعنی رسما هیچ کار نمیتونم بکنم چون منتظرم نوبتم بشه ! چون منتظرم ! و انتظار چیز مزخرفیه . 

همین . خواستم بگم روزها رو به زور میگذرونم  و مطلقا هیچ کار مفیدی نمی کنم تا نوبتم بشه . بعدش هم خدا بزرگه !