مدت هاست می نویسم و میره توی چرک نویس . انگار اصلا راضی نیستم و یا فکر میکنم نوشتن ندارد . شاید این یکی هم راهی چرک نویس بشود …

ماه های‌ عجیب و غریبی را پشت سر گذاشتم . حالا یکم انرژی دارم و یکم احساس سرزندگی میکنم . یک طور وسواس گونه ای ازش نمی نوشتم و با هیچ کسی درباره اش حرف نمی زدم . حتی تا همین اواخر به ز هم نگفته بودم . نمیدونم از ترس تجربه ی دوباره ی چیزی که برام اتفاق افتاده بود یا حالم اینقدر خوب نبود که درباره اش حرف بزنم یا بنویسم و حتی نمیدونم چرا حالم خوب نبود ؟! حالا که به نیمه ی راه رسیدم و دیگه از ناباوری دراومدم و انگار همه چیز رو پذیرفتم میتونم دربارش بنویسم . اون وقت حالا باورم نمیشه نصف راه رو رفتم ! حالا که به مرحله ای رسیدم که میتونم حس کنم یک موجود زنده درونم زنده است و تکون میخوره و همه میدونن این مرحله اینقدر همه چیز واقعیه که بخوای نخوای باید باورش کنی . حالا به هرکی میگم نصفه ی راهم یک طوری نگاهم میکنه و توی ذهنش دو دو تا چهار تا میکنه و انگار که نمی فهمه چی به چی شد ! خب راستش من خودمم نمی فهمم چی به چی شد ! چون همچین برنامه ی فشرده ای نداشتم ! ولی خب دیگه .. لااقل الان بهتر از قبل با چیزی که برنامه شو نریخته بودم و انتظارشو نداشتم کنار میام . 

سه ماه پر از خستگی و بی اشتهایی و تهوع و حال بد رو گذروندم و هرروزش یاد بارداری قبلم می افتادم و هرروز به خودم میگفتم قطعا اینم دختره . اون طوری که دلم شیرینی میخواست و اون طوری که حالم بد بود و اون طوری که شبیه زمان دخترم بودم . انگار ته دلم یک جورایی میخواست که دختر باشه و اینو هی به خودم تلقین می کردم . یادم می آد خیلی سال پیش آرزو داشتم یک پسر داشتم . این موضوع مال اینقدر سال پیشه که الان زیاد چیزی ازش یادم نمیاد . تنها پسری که بزرگ شدنش رو دیده بودم پسر برادرم بود که با پسرای دیگه فرق داشت و بچه ی آروم و دوست داشتنی ای بود . وقتی پسرهای دوست هامو دیدم که تقریبا هم سن و سال پنگوئن خودم بودن نظرم عوض شده بود . فکر میکردم هیچ وقت نمیتونم با یک پسر بچه کنار بیام و خدا رو شکر می کردم که پنگوئن دختره . وقتی یک روز با خودم برایِ یک بارِ دیگه تجربه ی مادر شدن به نتیجه رسیدم تنها به پنگوئن فکر میکردم و مسلمه که بخاطر اون دلم میخواست یک دختر دیگه داشته باشم . 

روزی که زنگ زدم جواب آزمایش غربالگری رو بگیرم ، منشی دکتر پشت تلفن گفت : می خواین جنسیت بچه رو هم بدونین ؟ گفتم : آره . گفت :  is ein Junge . انگار که نفهمیدم چی گفت یا مطمئن بودم که قراره بگه دختره . دوباره گفتم :‌ ببخشید ؟ گفت : پسره . تلفن رو قطع کردم و هاج و واج موندم . یک هفته با خودم فکر میکردم نمیدونم باید با یک پسر چطوری برخورد کنم ؟! بلد نیستم اصلا ! حالا باید چیکار کنم ؟! همسرم خوشحال بود . می گفت من دختر داشتم و حالا دوست دارم پسر داشته باشم !! من هیچ وقت اینقدر خودخواهانه به بچه دار شدن نگاه نکرده بودم !! شاید هم خودخواهی نیست و یک خواسته ی معمولیه . احتمالا حرصم گرفته بود که به خواسته اش رسیده بود !! پنگوئن هم خوشحال بود و هرروز با یک اسم جدید می اومد . تنها کسی که توی یک گیجی مطلق بود من بودم . در معاینه ی بعدی از دکتر پرسیدم : پسره ؟ گفت : مگه بهتون نگفتن که پسره ؟ گفتم : چرا .. میخواستم مطمئن شم ..

 روزها تلاش کردم از توی خودم اون علاقه ی قدیمی رو پیدا کنم . یادم اومد دوست داشتم وقتی پیر شدم با پسرم شام بخورم ! یا باهاش قدم بزنم !! یک طورایی هم مطمئن بودم که پسرم وقتی بیست سالش بشه قراره بیاد و بشینه با من شام بخوره یا اصلا وقتشو با من سپری کنه !! هنوزم این تصور رو دوست دارم …

حالا که به نیمه راه رسیدم کم کم قبول کردم میتونم مادر یک پسر باشم . اینقدر که میتونم دربارش بنویسم . اون تصور رو دوست دارم و امیدوارم اینقدر مامان کولی باشم که وقتی بزرگ شد دلش بخواد دست کم زمان کوتاهی رو هم با من بگذرونه و خب اگه نخواست هم ... هیچی دیگه ... بهرحال من دوستش دارم …