این همون چیزی بود که ازش می ترسیدم . همونی که میدونستم با مهاجرت تشدید میشه . همین طوریش هم من آخرین کسی بودم که از خبرهای خونه خبردار می‌شد . بچه ی آخر بودن این شکلیه که بعضی وقتا بزرگ‌ترا ترجیح میدم خیلی چیزا رو به بچه ها نگن یا دیرتر بگن . حالا هم انتظاری ندارم که هرروز درجریان اخبار قرار بگیرم با اینکه هرروز با همه ی خانواده صحبت میکنم . 

متاسفانه الان فهمیدم که یکی از دایی هام رو امروز از دست دادم . بعد از دو هفته بستری بودن در بیمارستان بخاطر کرونا که این قسمتش رو هم تازه الان فهمیدم . اساسا تنها آدم‌هایی که توی فامیل میتونم باهاشون حال کنم دایی هام هستن و الان نمیدونم چمه و چِم خواهد شد . نمیدونم چیه تو این از دست دادن که این همه هم تکرار میشه و برای همه هم اتفاق می افته اما هربار زخمش عمیق و مزخرف و درمان نشدنیه . مامانم از همیشه ناراحت تر بود و این هم خودش دردی بود اضافه بر دردهای من که هیچ کاری هم نمیتونستم براش بکنم . 

نوشتن از خاطراتم هم برام کارساز نیست . 

احساس میکنم حالم اصلا خوب نیست و سرم گیجه ...