دیشب توی راه فکر میکردم کاش فرصت بود و کاش بیشتر می نوشتم . باید می نوشتم از تجربه ی رانندگی ام . باید می نوشتم که اولین بار که تنهایی نشستم توی ماشین که برم سرکار استرس داشتم ! منی که توی رانندگی قشنگ مدعی هستم . که بلد بودم چطوری گاز بدم اما وقتی افتادم توی اتوبانِ بدون محدودیت سرعت ، بیشتر از صد و بیست تا نرفتم ! نمیدونم نتیجه ی آموزش های رانندگی اینهاست که مدام تاکید میکنند پشت فرمون باید در محتاط ترین حالت زندگیت باشی و مدام حواست به سرعت باشه و به اینکه کجا تقدم داری و کجا نداری یا اینکه پیر شدم ! اون روز خونه ز اینها نشسته بودیم و داشتیم یواشکی حرف میزدیم ! و من داشتم بهش میگفتم که چند روز پیش نشستم فیلم ببینم ، بعد دیدم هیچ فیلمی توی چنته ندارم درحالیکه همیشه یک لیست داشتم . گفت وای منم همینطورم . اصلا یادم نمیاد آخرین بار کی فیلم دیدم . بهش گفتم بعد نشستم و چند تا فیلم رو باز کردم و دیدم فضای هیچ کدومشون رو دوست نداره و اونم گفت اوهوم میدونم چی میگی .. بعد همسرم ازون طرف با شوخی گفت خب پیر شدین دیگه ! البته که خیلی شوخی کرد ولی شایدم راست میگه . بلاخره که مثل بیست سالگی و بیست و پنج سالگی مون نیستیم . 

همینه که اون شب که از سرکار برمیگشتم با خودم فکر کردم کاش می نوشتم که وقتی محدودیت سرعت بود باکم نبود اگه صد و پنجاه تا هم می رفتم با ماشین هایی که هیچ امیدی به امنیت شون نبود و حالا که محدودیتی نیست سمت راست ترین مسیر رو میگیرم (مثل بقیه البته !) و تازه هنوز استرس دارم که نکنه یک جایی تابلویی بوده یا قانونی بوده که من ندیدم و رعایتش نکردم .وقتی نوشیدنی الکی ممنوع بود به زور شراب مینداختیم و سعی میکردیم یک چیزی ازش دربیاریم و آت و آشغال ترین چیزها رو می خریدیم و می خوردیم و حالا که بهترین و با کیفیت ترین و خوشمزه ترین نوشیدنی های الکی اطرافم هست به ندرت لب بهشون میزنم . وقتی باید توی پوششم محتاط می بودم ، می رفتم رنگارنگ ترین لباس ها و کفش ها رو میگرفتم و رژ قرمز می زدم و به هیچ جام نبود که بقیه دربارم چطوری فکر میکنن و وقتی جایی می رفتم سر کار که باید در محتاط ترین حالت ممکن می رفتم ، هیچ احتیاطی به خودم وارد نمیکردم ! و حالا که هیچ محدودیتی نیست و به هیچ جای هیچ کس نیست که من چی می پوشم یا چطوری آرایش میکنم ساده ترین لباس ها رو می خرم و رژ مورد علاقه ام نوودِ و اصلا به ندرت آرایش میکنم و آسته می رم و آسته میام . آخر سر به این نتیجه رسیدم بعضی هام مثل منن . جایی که فکر کنن حق شون داره ازشون گرفته میشه ناخودآگاه با خودشونو و همه لجبازی میکنن و تا جایی که بتونن بی قانونی میکنن . وقتی که میرسن به جایی که به خودشون و حقوق شون احترام گذاشته میشه مثل آدم میشن و خیلی زود یاد میگیرن اونام باید به قوانین احترام بذارن . 

اما اگه غیر از اینه پس حتما پیر شدم ! 

-دوباره در ناامید ترین حالتم به ایران قرار گرفتم . دوباره فکر میکنم ایران همیشه همینطوری می مونه چون ما دلمون برای هم نمی سوزه و این شعرا که “چو عضوی به درد آورد روزگار و ..” اینها برامون فقط حرفه . چون ما هرروز خبر مرگ می شنویم و از کنارش ساده رد میشیم صرفا چون خودمون هنوز زنده ایم . چون ما میخونیم که بیخ گوشمون زباله اتمی دفن میشه و ساده از کنارش رد میشیم . چون ما میبینیم که خاک کشورمون رو دوردستی تقدیم چین کردن و اون هم دو دستی تقدیم یک کشور دیگه و برامون پشیزی اهمیت نداشت . یا اگه هم داشت هم بخاطر بی تفاوتی یک عده ی زیادی نتونستیم کاری بکنیم . آره اینطوری ناامید شدم از همه چیز . مثل همه ی عمرم .