سردمه . اون سرمای سخت اروپا که اون مسخره ها می گفتن انگار همش جمع شده توی تن من . هرجا میرم همراه خودم این پتوی مقاوم تا منهای پونزده درجه رو میکشونم و باز سردمه . کیسه آب گرم رو پر از آب جوش میکنم و به خودم می چسبونم . بعد دلم می‌خواد یک چیز بزرگ تری بود اندازه ی کل قد یک متر و هفتاد و یک سانتی ام ! این یک وجب کیسه کجا رو گرم کنه آخه ؟! 

کیسه آب گرم و کردم توی پنجاه کیلو بار مجازی که داشتم و در اولین سفرم با خودم آوردم . لابد فکر کردم دارم میرم سیبری و اونجا هیچ مغازه ای نیست و اگه هم هست ما خیلی فقیریم و نمیتونیم یک کیسه ی آب گرم بخریم ! وگرنه هیچ عقل سلیمی وقتی قراره همه ی زندگیشو خلاصه می کنه تو سی کیلو ، کیسه آب گرم رو با خودش نمیاره ! بهرحال کیسه ی آب گرم که اینقدر نقش پررنگی در هجرتم داشته دقایقی پیش سوراخ شد ! شانس آوردم زود فهمیدم وگرنه احتمالا الان توی بخش سوختگی بیمارستان بودم . بس که فشارش دادم و به خودم مالوندمش دیگه طاقت نیاورد و وا داد ! همه ی نگرانیم اینه که توی این چند ساعت تا رفتن به مغازه و خریدن یک کیسه ی آب گرم چیکار کنم که منجمد نشم ! 

امروز صبح بیدار شدم و احساس کردم یک چیزی توی دلم سرجاش نیست و در حال پیچوندن بقیه ی اجزای دلمه ! چند روز پیش رفتم حموم و بوی نرم کننده دقیقا همین وضع رو در دلم ایجاد کرد . بویی به گندیِ اون نرم کننده تا حالا نشنیده بودم . نرم کننده رو انداختم توی سطل اما سرم همچنان بو میداد یک طوری که دلم میخواست سرم رو بکنم و بندازم یک طرف ! مجبور شدم چند ساعت بعدش دوباره برم حموم و خودمو از شر اون بو خلاص کنم . 

بعضی چیزها بوی شدیدی پیدا کردند مثل مایع دستشویی که زیادی بوی نارگیل می‌دهد یا گوجه فرنگی ! گوجه فرنگی هم یک بوی شدید گوجه فرنگی می‌دهد ! یادم نمی آید قبلا هم گوجه فرنگی اینقدر بو میداد یا نه !! 

با خودم فکر میکنم چند بار توی زندگی خودمو مادر دوتا بچه تصور کردم ؟! و تنها چیزی که یادم میاد همین چند ماهه اخیره اما به نظر این چیزیه که حالا داره اتفاق میفته .. چیزی که من به ندرت تصورش می کردم . و هنوز در فاز ناباوری هستم . از سرما می لرزم و تمام روز می خوابم اما با همان روتین قبلی زندگی میکنم . فقط وقتی بهش فکر میکنم استرس میگیرم ، مثل الان ! که اگه مشکلی پیدا کنه چی ؟! اگه زود دنیا بیاد چی ؟! یا اگه دیر دنیا بیاد ؟! یا اگه من سر زایمان بمیرم !! این مسیر رو تا جاهای تاریک تری هم میرم و چون نمیتونم خودمو به جای مطمینی وصل کنم کلا رهاش میکنم ! یک طوری میرم توی فاز “اصلا هرچی پیش آید خوش آید” ! 

خوشحالم ؟ نمی‌دونم .. فقط به شکل عجیبی آروم و راضی ام و به نظرم اینا برام خیلی کافی اند .