بی سرزمین تر از باد

باید زودتر ازین ها به این نتیجه می رسیدم که بلاگ اسکای را انتخاب کنم.  حداقل پیش از صرف این چندین ماه در پرشین بلاگ! 

روزهای ننوشتنم فراتر از تصور خودم رفتند.  دست و دلم به هیچ چیز نمی رفت حتی نوشتن. کارهای درهم و بدون برنامه ، امتحان های سخت ، روزهای سخت دندون درآوردن پنگوئنم و تنهایی من ، نامرتبی اطرافم و همه و همه از پا درآورده بودنم.  اینقدر که روزهایم کاملا ابری بود و من هم یخ کرده بودم و فقط می توانستم اینستاگرام را چک کنم!  و پارادوکس عجیبها، دمای 37 درجه و آفتاب شدید بود!  امروز بلاخره ازین وضع درآمدم و بعد از برق انداختن خانه ام چیزی در مغزم ترشح شد که رضایتم را دو چندان کرد و بعد دلم خواست بنویسم.  

دلم که خواست فهمیدم حالم رو به بهبود است.  فهمیدم دنیا هرچقدر هم ناعادلانه و وحشیانه و ناامن ، نگاه من آرام و آبی که باشد همه چیز حل است. 

امید پاشیده شد به تمام لحظه هایم ، تمام سلول هایم و زندگی آفتابی شد. 

امروز پنج تیر ، یک روز و یک ماه مانده به یک ساله شدن پنگوئنم و یک روز مانده به آمدن دوست روان و آدم حسابی ام ، روز از نو نوشتنم شد و چه خوش ساعت و چه خوش روزی.