جای خالی تعلق

ایده ی رانندگی در شب ایده ی احمقانه ی من بود که چون " یک خوب همراه" همراه من هست ، ایده های احمقانه ام عملی می شوند . البته این ایده ی احمقانه دو تا مزیت هم داشت. اینکه آسمان صاف و صوفی را ببینیم که دب اکبر و اصغر و حتی ستاره ی قطبی توی آن به وضوح دیده میشدند و اینکه اینقدر فرصت داشتیم تا درباره ی چیزهایی حرف بزنیم که معمولا به کلام نمی آیند. درست وقتی ما از اکبر و اصغرحرف می زدیم شهاب سنگ با عظمتی در چشم اندازمان ظاهر شد ، مسیرش را رفت و ناپدید شد. یکه و تنها وسط کهکشان.  به جایی تعلق نداشت . به چیزی وصل نبود.  من این حس را خوب درک می کنم و درست همانجا به یاد فقدان همین چیز توی وجودم افتادم . فقدان حس تعلق.  چیزی که سالهاست تلاش می کنم به بهانه های مختلف در خودم ایجاد کنم.  درس خواندن در دانشگاه های خوب ، دنبال کارهای خوب رفتن ، خونه و ماشین خریدن و اونها را از اشیا دوست داشتنی پر کردن. متاسفانه همه ی اینها بی نتیجه!  گاهی فکر می کنم حس تعلق خاطر حاصل شرایط است و خب چون هیچ وقت اینجا احساس خوب بودن شرایط را نداشتم تعلق و هویتی را که باید هم نداشتم. اما می دانم این فکر درستی نیست .

 همسایه طبقه ی بالایی ما زن و مرد میان سالی هستند و وقتی پارسال به ساختمان ما اسباب کشی کردند خود من مدتی غصه خوردم که چرا با این سن و سال اجاره نشین اند.  چند ماه بعد فهمیدیم خانه ی ویلایی کنارمان را خریدند و کوبیدند و دارند می سازند . گاهی چشمم به پنجره های خانه شان می افتد که تا سقف کارتون چیده اند و منتظر رفتن به خانه ی جدیدند.  درست درهمین لحظات که شعف آنها را از پروژه ی جمع کردن پول در تمام عمر ، ساختن یک آپارتمان و زندگی در آن تا آخر عمر تصور می کنم ، همان موقع جای خالی عمیق و بزرگ نداشتن حس تعلق را توی خودم حس می کنم. این تفکر که باید همه ی انرژی زندگی ام را بگذرام همینجا و زندگی یکنواختم را بگذرانم تا بمیرم .  این ترسناک ترین تصوری است که از خودم دارم.  چطور یک نفر می تواند اینقدر نزیسته باشد؟! اما از آن ترسناک تر این است که یک روز از اینجا بروم و بعد هیچ کجا حس "خانه" را نداشته باشم. مثل آن شهاب سنگ وسط بی کرانگی.  حس بی سرزمین تر از باد بودن. 

"making all things new" را می شنوم که مینیمال طور خانه را جایی که قلب و عشقت هست می داند.  عمیقا به آن فکر می کنم...