روزهای چرک

منتظرم از همینجا که نشسته ام زمین دهن باز کند و دایناسورها بیرون بزنند و تکه و پاره ام کنند ! احساس می کنم به اندازه ی کسی که از اردوگاه آشوویتس زنده درآمده درد و رنج کشیدم و به اندازه ی کسی که جنگ جهانی دوم را دیده ، تجربه دارم . 

کلاس زبانمان تعطیل شده . درحالیکه هیچ منبعی اشاره نمی کند که چند نفر توی این شهر کوفتی مشکوک ، مبتلا و یا احیانا کشته شدند تمام مدارس و موسسات و دانشگاه ها تا آخر هفته تعطیل اعلام می شوند . احتمالا همین ساعت‌ ها یهویی نماینده ی شهرمان درمی آید و می گوید n نفر بر اثر ابتلا به کرونا مرده اند.

 دوست فرانسوی ام پیغام می دهد که در اخبار دیده بعد از چین ، ایران در رتبه ی دوم تلفات کرونا است و می خواهد بداند من خوبم ؟ و اصلا چطور این ویروس به ایران رسیده؟ می گوید؛ تبادلات تجاری زیادی با چین دارید؟ می گویم : نه عزیزم ما تا همین چند روز پیش ترانزیت مسافران چین بودیم و او می گوید : اوه پروازها باید لغو می شدند !

 همسرم مدام زنگ می زند و می گوید: پایت را از خانه بیرون نگذاری و‌دستهایت را بشوری و در تماس بعدی که ده دقیقه ی بعدش باشد می گوید: دستاتو شستی؟! و البته نمی گوید که پروازها حتما لغو می شوند و این بازه را نمی تواند بیاید و نمی گوید که وقت سفارت ما احتمالا عقب می افتد و بعید نیست اصلا در سفارت تخته شود و نمی گوید که معلوم نیست تا کی باید در این وضعیت بمانیم . 

من تمام منابع را سرچ می کنم تا مطمئن بشوم بچه ها چقدر در امانند و نصف پریشان حالی ام خوب می شود که بچه ها ظاهرا در امانند . دکتر کلاسمان همچنان می گوید هیچ جای نگرانی نیست و ویروس سارس و ویروس های مشابه تعداد کشته های بیشتری داشتند . 

استادم در تمام هفته ی گذشته دارد از هرچی رسانه در اختیار دارد می گوید که این هفته قرار است سیل بیاید و لطفا یکم حواستان باشد . ستاد بحران که اسمش هم رویش هست تازه وقتی ملت تا خرخره توی سیل باشند می فهمد که باید یک کاری بکند و من تمام این روزها سوالم این است که : رییس جمهور این مملکت کجاست و شرح وظایفش چیست ؟!

غرب ایران زلزله ی شش ریشتری آمده . 

الان کاملا آمادگی رویارویی با دایناسورها را دارم .