روزی هزاربار ویدئوی خانه را نگاه می‌کنم و روی جزییات پاز می زنم و فکر می کنم که خب ، این گوشه چی بکارم ؟ این زیر چی بگذارم ؟ روی این دیوار چی آویزان کنم؟ لبه شومینه چی بگذارم ؟ پرده بزنم یا نزنم ؟ اصلا حیف آن پنجره های سراسری نیست که با پرده پوشیده بشوند؟ صاحبخانه گفته توی حیاط هرچی دوست دارید می توانید بکارید و من لیست همه ی گل و بلبل های موردعلاقه ام را مرتب کردم . گفته مراقب باشید چوب تر توی شومینه نگذارید که جرقه اش می پرد بیرون و برای بچه تان خطرناک است . دست کم سالی ده بار هوس شومینه می کنم و از الان فکر‌کردم یک پتوی قرمز بخرم و آن وقتها بچسبم به شومینه  و بعد فکر می‌کنم دیگر یک لحظه هم نمی توانم اینجا زندگی‌ کنم ! 

بعد وسط رویاهای قشنگم تنها هشداری که مدام از همه طرف برایم می آید این است که ؛ زبان بخون فقط ! دوستم از این طرف ! آن یکی دوستم از آن طرف ! شوهرم از هر طرف ! می گویند : هیچ کاری نکن فقط زبان بخوان که میزان خوشبختی ات فقط به زبان بستگی دارد !! شنیدید همیشه یک پای ماجرا لنگ می زند؟! داستان من است الان ! الف ب زده و همه ی کلاسها را انداخته بعد از عید و برایم مثل روز روشن است بعد از عید که برویم به زور می توانیم خودمان را معرفی کنیم و او هم یک دعوای درست و حسابی راه می اندازد . 

حالا من همین دو هفته پیش یک برنامه ی اساسی ریختم که مو لای درزش نمی رفت که زبان بخوانم . یک برنامه برای پیاده روی ساعت هفت و نیم صبح و‌ در جهت این اضافه وزنی که در همه ی زندگی ام تجربه اش نکردم ! برنامه ی مرتبی برای لیزر ، رنگ مو ، آشپزی و یک برنامه ی اساسی برای همه ی زندگی ام و بعد چی شد ؟! هیچی درست وقتی من همه ی تصمیم های مهم زندگی ام را گرفتم کرونا آمد !! نمی دانم قبلا درباره ی شانس گوه ام گفته بودم یا نه ؟! درباره ی اینکه دنیا نشسته ببیند چطوری می تواند حال من را بگیرد ؟! حالا توی این وضع دست و دلم به هیچ کاری نمی رود به جز آشپزی و یک کار دیگر که به شکل سادیستیکی دارم انجامش می دهم ! 

خلاصه فاکینگ این ویروس ناخوانده !