جمعه ها سر نمیاد

نمی دانم باید به مزخرف بودن عصر جمعه اعتراف کنم یا نه ؟ یکی از دوستانم که در یکی از کشورهای اسکاندیناوی زندگی می‌کند یک بار برایم تعریف می کرد که این عصر جمعه اینجا غروب ندارد و هوا هم تا صبح مثل روز روشن است اما من دچار غم غروب جمعه شدم . حالا من توی خود ماجرا هستم : خونه نشینی ، خستگی ، کلافگی و عصر جمعه . وزارت بهداشت یک نمودار داده از شیوع کرونا در ایران . فکر می کنید ما الان کجای داستانیم ؟؟ اول اولش ! اوج شیوع کرونا در ایران تازه هشتم و نهم فروردین است ! می خواهم بگویم روحیه ها را سفت بچسبید که راه دراز است هنوز !

توی خانه ی پدر همسر من همه چیز خیلی فانتزی است . اما من تصمیم دارم یک سری هشتگ بسازم با این مضامین : عمه فحش نیست . خواهر شوهر می تواند مثل خواهر باشد . برادر شوهر از لطیف ترین نسبت های روزگار است و‌ پدر شوهر ... راستش برای او به واسطه ی علاقه ی عمیق بین مان و ایده ال بودنش هنوز چیزی پیدا نکردم . حالا یک چیزی می گویم چون اینجا خیلی کنج خلوتم هست . من با پدر همسرم بیشتر از خودش تفاهم دارم ! چون او نقاش و خوش تیپ و باهوش است و برای من نوشابه ی زرد می خرد :) و من عاشق صحبت های او بعد از غذا هستم که مجموع تجربه ها و خوانده هایش را با دقت تعریف می کند .پنگوئن من بین آنها احتمالا بیشتر از مهد کودک و بین هم سن و سال هایش سرگرم است . مداد رنگی هایش را می دهد دست پدر بزرگش و می گوید : ااانور ! با یک قر و فری ! پدربزرگش می گوید : عزیزم من انار بلد نیستم بکشم ! عمه اش (که حقیقتا فحش نیست ) از یک طرف می گوید : تو انار بلد نیستی بکشی ؟! و عمویش از اتاقش داد می زند: نه اون فقط “خرس ها در جنگل” رو بلده بکشه ! و او خودش یک لبخندی می نشیند گوشه ی لبهایش ما اما غش غش می خندیم . 

اما با اینکه همه چیز خیلی فانتزی است غروب جمعه من را گرفته بود و هنوز هم ول نکرده ! هیچ وقت درباره ی کابوس هایم ننوشتم ولی حالا می نویسم . موشک ! یا یک چیزی توی همین مایه ها پایه ی ثابت کابوس های من است . به این شکل که من در حال لذت بردن از زندگی ام و در بیشتر موارد توی آب غوطه می خورم و وسط طبیعت وحشی هستم و بعد که اوج آرامش و لذتم را تجربه می‌کنم چشمم به آسمان می افتد و از آن بالا یک چیزی توی مایه های موشک می ریزد توی سرم . البته من در هیچ کدام از کابوس هایم نمی میرم بلکه فقط درد حادثه ی ناگهانی و غیرقابل پیش بینی اش دهنم را سرویس می کند . این کابوس ها کاملا قابل تعبیر هستند . زندگی همان شکلی که خودش را به من نشان داده ، درست همان شکلی در قالب آن آب و سبزه و بعد موشک در خواب هم خودش را نشان می دهد . همین کرونا را ببینید . عین یک موشک دست و پادار است که افتاده روی زندگی ام که تازه داشت یک کم امیدوارانه می‌شد . 

فاکینگ عصر جمعه که آدم را یاد کابوس هایش هم می اندازد!