آخرین نفس زمستان

یعنی الان بگویند ماست سیاه است ممکن است باور کنم چون هیچ وقت باور نمیکردم دو روز مانده به سال نو وضعم این باشد ! قیافه ام شبیه زیرخاکی است با ابروهای درآمده ! یک شلوار خریده بودم و می خواستم یک بلوز هم بخرم که افتادم در قرنطینه و حالا دم سال نو احتمالا باید شلوارم را بپوشم و بالا تنه برهنه! سال را نو کنم و همه هم میدانند که دم سال نو هرشکلی باشی تا آخر سال همان شکلی هستی! هفت سین ندارم و تا این لحظه هنوز انگیزه اش را در خودم ندیدم که سفره ی هفت سین بیندازم . راستش اصلا هیچ حس بهار و سال نو و حول حالنا الی احسن الحال(خوبه هشتاد میلیون آدم دم سال تحویل این دعا را می خوانند و وضع حالمان چنین است!) را نداشتم تا امروز که برادرزاده ام زنگ در را زد و با تمهیدات تمام دو جعبه شیرینی خانگی که مادرش درست کرده بود را برایم آورد . طعم شیرینی خانگی تنها چیزی بود که یادم انداخت سال دارد نو می شود . 

“کوری” را که می خواندم قیافه ام یک جوری بود که انگار کتاب تخیلی می خوانم و با خودم می گفتم : اووه توی قرن بیست و یک و این همه پیشرفت و یک بیماری اپیدمیک؟! امکان ندارد و بعد امروز که پینترست را باز کردم دیدم آن بالا برایم پیغام داده : برای سلامتی و بهداشت خودتان و بقیه در خانه بمانید و دستورات بهداشتی را رعایت کنید و این هم پیشنهادات ما برای اوقات بیکاری شما ! می دانید پینترست را خیلی دوست دارم چون خیلی با درک و شعور است . یک بار توی موتور جست و جویش زدم : Depression و او بلافاصله آن بالا نوشت : آیا می دانید تعداد زیاد زیادی از افراد دنیا افسرده هستند و آیا می دانید افسردگی بیماری خاموش قرن بیست و یک است ؟ آیا تا به حال به خودکشی فکر کردید؟ لطفا با این شماره تماس بگیرید و با ما از احساساتتان بگویید . راستش من از این ابراز همدردی چنان ذوق زده شدم که افسردگی ام را فراموش کردم . حالا که پینترست می گوید دست‌هایتان را بشویید و توی خانه بمانید قضیه یک چیزی توی مایه های همان کوری است و باید بگویم کتاب خواندن به این درد می خورد که تجربه ی چیزهایی که حتی فکرش را هم نمیکنی خواهی داشت . 

چند روز پیش یک قمری آمد و تراس ما را جای مناسبی برای لانه ساختنش دید . این قمری ها موجودات عجیب و غریب اما دوست داشتنی ای هستند . مثلا روی کولر ما هیچ جای مناسبی برای خانه ساختن و تخم گذاشتن و بچه بزرگ کردن نیست ولی اینها هرروز می روند و می آیند و سیخ روی سیخ می گذراند و نیمی از سیخ هایشان هم می ریزد پایین . دعای روزانه ی من این است که لانه شان چپه نشود چون حقیقتا جای امنی نیست . بله خلاصه کبوتر بچه کرده ، کاش بودی و میدیدی! 

آن طرف هم گویا درخت ما دارد شکوفه می زند. درخت گیلاس است. این یکی البته شادی خیلی گنده ای است . من درخت گیلاس که می شنوم یاد کیارستمی می افتم ! بعد غصه ام می‌گیرد که چرا آدمی با آن شور و شوق زندگانی باید بمیرد و تمام تارو پود نظریاتم درباره ی  زندگی از هم می درند! این روزها کشش فکر کردن به نظریاتم درباره ی زندگی را ندارم . احساس می کنم اگر یک ذره بیشتر عمیق بشوم همانجا میمیریم ! 

ترجیح می دهم بنشینم و کتابهای صوتی گوش بدهم(و به شما هم خیلی پیشنهاد می کنم ، فیدیبو هم برای این روزها تخفیف دارد) و پته بدوزم . نمی خواستم این را بنویسم تا وقتی که پروژه ی هنری ام تمام شد ولی گفتم شاید تا آن روز زنده نباشم. پته هنر سوزن دوزی کرمان است و بسیار زیبا و اصیل است و مهم تر اینکه حس آرامش عجیبی بهم می دهد. خوشحالم که توی این روزها بلاخره کاری را پیدا کردم که آرامم می کند . امیدوارم در سال جدید آرام باشیم و بی دردسر .