هفته های بی مروت

سه روز است که بدون توقف باران می بارد . باید رکوردی باشد در نوع خودش . پرت می شوم به رودخان سال 91 . رفتیم وسط روستا یک خانه گرفتیم که بوی نم می داد . مرغابی ها توی حیاطش قدم می زدند و باران می بارید . یادم هست شب که شد گفتم: من بدون تو نمی تونم زندگی کنم و او گفت من هم نمی توانم . از همین حرف هایی که اولِ ازدواج گونی گونی تحویل هم می دهند . حالا دو ماه است که بدون هم زندگی کردیم و هنوز زنده ایم . پایان ماجرایمان هم باز است و نامعلوم . می ترسیم از جایمان تکان بخوریم و همه چیزهایی که این مدت ساختیم خراب بشود . غرغرهایم را می برم پیش دوستم و برایش از عجیب و غریب شدن اوضاع جهان می گویم . بعد او همان کاری را می کند که همیشه می کند . می گوید : همونطور که اتفاقات پیش بینی نشده ی بد می افتد اتفاقات پیش نشده ی خوب هم می افتند . تو فقط منتظر باش . 

" اتفاقات پیش بینی نشده ی خوب " چیزی است که هیچ وقت بهش فکر نکردم . توی مغزم دومینووار روشن می شود و دلم می خواهد یک طوری بهش بگویم که چراغونی شدم ! به آخرین اتفاق پیش بینی نشده ی خوب زندگی ام فکر می کنم . چند شب پیش بود که پنگوئنم آمد و اسباب بازی مکعب هوش را گذاشت و همه را درست انداخت سر جایشان . هیچ ایده ای نداشتم که چطور یهو متوجه تفاوت رنگ ها و شکل ها شده بود . آن نگاه کنجکاوش وقتی دنبال جای مناسب هر قطعه می گشت قشنگترین اتفاقی بود که انتظارش را نداشتم و اینقدر برایم عزیز بود که چند روزی فقط برای خودم نگه اش داشتم ! 

بعد وقتی برادرزاده ام برایم شیرینی آورد و وقتی یک روز قبل از عید مادرم زنگ زد و گفت : برایت سبزه انداختم و به خاطر همان سبزه تکانی به خودم دادم و هفت سین چیدم . به این فکر کردم که  دلم می خواهد مثل مادرم و بقیه دلیل شادی های پیش بینی نشده ی بقیه باشم . به همه ی اتفاقات پیش بینی نشده ی خوبی که دلم می خواهد اتفاق بیفتند فکر می کنم که البته دیگر پیش بینی نشده نمی شوند ولی دلم می خواهد بهشان فکر کنم . سه روز است آفتاب نتابیده و هوای ابری و احتمالا کمبود ویتامین دی کنار یک ماه قرنطینه و دلتنگی برای همه ی زندگیِ عالی و معمولی ام ، موجود افسرده حالِ بی حوصله ای ازم ساخته که فقط خیالِ داشتن چیزهای خوب کمی رو به راهش می کند . 

سالِ گنگِ بی بهاری است خلاصه .