5 جون

چند وقته فکر میکنم ته خلاقیت ما هم ماست و خیار بود که البته من واقعا عاشقش بودم و هستم . بوی خیار توی ماست و نعنا ، اونم توی روزهای تابستونی واقعا آدمو خنک میکنه . اما از وقتی ماست های میوه ای اینجا رو دیدم نظرم عوض شده و به نظرم خیار معمولی ترین میوه برای ریختن توی ماسته . آخه اینا سیب ، لیمو ، بلوبری ، آناناس ، توت فرنگی ، Himbeeren که یک مدل تمشکه اما نمیدونم فارسیش چیه و هیچ وقت توی ایران ندیدم و خلاصه هر میوه ای به ذهن خلاق خواننده برسه رو ریختن توی ماست های میوه ای شون و با این حساب یه جوری خورده توی پر نوستالژی من که ماست و خیار بود چون حقیقتا ماست و توت فرنگی خیلی خوشمزه تر از ماست و خیاره ! 

دیروز رفتم بیرون و شاید سه هفته ای بود که توی اون مسیر نرفته بودم . از زیر پل که درومدم یهو بوی اقاقیا خورد به سرم . ایستادم و بو کشیدم و دیدم بله . بوی خودشه . اقاقیاست . این طرف و اون طرف و بلاخره دیدم بالاترین درختی که به سختی دیده میشه اقاقیاس که گلهایش تازه الان دراومده . یکم رفتم جلوتر و دیدم یک درخت دیگه هم هست و شاخه هاش هم پایین تره و یکم جلوتر یکی دیگه . اونوقت من روی دوچرخه با سری رو به هوا ، از دیدن اون همه درخت اقاقیا چنان ذوق مرگ و از بوی خوشش چنان مست شدم که ممکن بود با مخ بخورم زمین . اقاقیا هم یکی دیگه از نوستالژی های شدیدم بود که فکر میکردم اینجا نیست و الان با دیدن اون همه درخت توی یک مسیر خورده توی پر این یکی نوستالژیم . 

هیچی دیگه شب خالی از هر گونه نوستالژی نشستم باران شب رو دیدم که کلا چیزی است متفاوت از باران روز . رعد و برق هاش عین تابلوی نقاشی بود و صدای بارانش عین زمزمه ی عاشقانه . میخوام همینجا بابت همه ی غُر که از آب و هوای اینجا زدم از کائنات عذرخواهی کنم . 

خدایا غلط کردم !