15 سپتامبر

امروز بعد از اینکه پنگوئن رو گذاشتم مهد رفتم خرید . بارون می بارید مثل چی ! بعد از چند روز آفتابی به نظرم خیلی دیگه داشت می بارید . بعد خانم صندوقدار گفت : هوای قشنگیه نه ؟ 

البته هوای قشنگی بود اما برای من روزهای پاییزی با یک آفتاب کم رمق قشنگتره . 

اینقدر شبها خواب میبینم که دیشب وقتی بعد از دیدن یک خواب مزخرف پریدم و بیدار شدم به خدا گفتم : تو اگه هستی و دستی تو این جریانات داری بی زحمت تمومش کن دیگه چون من دارم فک میکنم شاید یه چیزیم هست که اینقد خواب میبینم ! چمی دونم بیماری ای چیزی که توش بیمار همش خواب میبینه . بعد دیدم با این نگاه شک دار و طلبکارانه ای که من دارم اگه هم دستش باشه هیچ کار برام نمیکنه . خب بهتر بود تخم ایمان رو مثل خیلی ها تو دل من هم میذاشت که نذاشته و هرجور نگاه میکنم اینم تقصیر من نیست . تقصیر خودشه .

اما این روزها و این ماه ها شبیه جنگ زده ای بعد از اتمام جنگ ام . انگار چیزی به نام بحران سی سالگی رو رد کردم . اصلا من نشنیدم کسی از این بحران صحبت کنه و انگار بقیه مشکلی با سی سالگی و چهل سالگی و کل عمرشون ندارن اما من داشتم . همه چیز برام عوض شده بود . یک پنگوئن درست دم سی سالگی اومده بود توی زندگیم که خودش به تنهایی گاهی برام بحران بود . بیماری مامان خودش یک بحران بود . تصمیم ما برای مهاجرت یک بحران دیگر بود . کرونا یک بحران بود که این یکی استثنائا برای همه بود . وسط همه ی اینها من برای خودم داستانی داشتم . همه چیزم در حال عوض شدن بود . وزنم با یک آب خوردن بالا میرفت و مثل قبل با یکی دو وعده مراقبت کردن پایین نمی آمد . پوستم مثل دهه بیست بدون هیچی شفاف نبود و با هزار جور مراقبت تازه کمی خوب می‌شد . مشکل جوش که همه ی زندگیم کاملا قابل کنترل و محدود بود به چیز غیرقابل کنترل و مزخرفی تبدیل شده بود . اینکه از اوضاع ظاهری و یک چیزی هم که مدام توی مغزم می کوبید که “ زمان اصلا مثل سابق نمی گذره و زندگی مثل سابق چیز فان و باحال و همیشگی ای نیست “ . 

تازه الان میتونم بگم با همه ی اینها کنار اومدم . نمیدونم این بخاطر زندگی کردن در اینجا ، رفتن به جلسات روان درمانی ، خوندن انواع و اقسام کتابها و کلید کردن به خودم و یا اصلا صرفا گذر زمانه . مدتیه احساس میکنم هرروز از روی دوشم بارهایی برداشته میشه و من هی سبک و سبک تر میشم و هی بیشتر با خودم کنار میام . تا اینکه یک روز حس کردم هیچی توم نیست . فقط زندگیه که هرروز ازم رد میشه و معمولا چیزی هم به جا نمیذاره . دلم می‌خواد بیشتر بنویسم اما اینقدر گاهی خالی ام که باید کلی تلاش کنم برای پیدا کردن یک کلمه ی درست و آخر هم اون چیزی نمیشه که میخوام . مثل سالها قبل با خودم و دفترهام راحت ترم و اونجا بیشتر خودمم . و وسط همه این خالی شدن های مداوم یک روز اتفاقی یک نوشته ای دیدم در چرک نویس همین جا مال آبان ۹۸ ( که البته ربطی به اتفاقات سیاسی اون سال نداره ) و با خوندن هر جمله اش یک قدم عقب تر میرفتم . این کی بود که اینها رو نوشته بود ؟! من از اینهمه خشم توی خودم اینقدر تعجب کردم که از خودم ترسیدم . آخه چطور یه آدمی میتونه هرروز اینهمه خشم و عصبانیت و نفرت رو با خودش حمل کنه و شب باهاشون بخوابه ؟! یعنی حالا که خالی از همه چیزم و زندگی بحرانی نیست و حضور منم توی زندگی بحرانی نیست اینا رو درک میکنم . خیلی اوضاع غم انگیزی داشتم و دلم برای خودم واقعا سوخت . 

حضرت ابی در جایی می فرمایند : 

من خالی از عاطفه و خشم 

خالی از خویشی و غربت 

گیج و مبهوت 

بین بودن و نبودن 

خلاصه این همه توضیح دادم اما همین شیش تا کلمه منظورم رو بهتر می رسونه . اره دیگه من اگه استعداد داشتم باید اینطوری توضیح میدادم بعد از بحران سی سالگی رو .. (خیلی بی استعدادی ! رها کن بابا !! )

عکس هم عصر یکشنبه ی گذشته ی پاییزی است که بعد از رکاب زدن های طولانی رسیدیم به اینجا که یک کلیسای کوچک ساده بود و من رو یاد خودم و حس و حال همین روزهام می انداخت .