4 اکتبر

حالا بیشتر از همیشه دلم میخواست که میتونستم همه ی لحظه ی لحظه ی زندگیمو بنویسم اما حالا کمتر از همیشه این توانایی رو دارم . حتی توی فکرم هم نمیگذره که خیلی از چیزها و حس و حال ها هم قابل نوشتن هستند و حتی خودم یک زمانی دربارشون مینوشتم . درنتیجه حالا زمان تندتر از همیشه میگذره و من هم به این ریتم عادت کردم . حالا به چیزهای دیگه ای هم عادت کردم . و وقتی آدم به چیزی عادت میکنه کم کم یک جایی توی زندگیش براش باز میکنه و ازش خوشش میاد . مثل رابطه ی من با اینجا . حالا یک جوری عادت کردم که چند روز پیش وسط صحبت هام با سین که اصرار داشت کم کم بیاید جنوب آلمان برای زندگی ( اون از همون اول اصرار داشت که بریم جنوب آلمان ولی خب شرایط کاری اینجا برای ما خیلی بهتر از اونجاست ) گفتم که دارم به این فکر میکنم که اصلا کلا همین جا بمونیم و یک خونه بخریم . بعد خودم از حرفم اینقدر تعجب کردم که تا دوروز داشتم بهش فکر میکردم . چون هیچ وقت فکر نمیکردم که جایی باشه که دلم بخواد تا آخر عمرم همونجا بمونم . اونم جایی که بیشتر وقت ها ابریه ولی می خوام بگم اینقدر این بارون و هوای مرطوب و همه ی چیزهایی که به علت این دوتا به وجود میاد رو دوست دار شدم که وقتی دو سه روز پشت هم آفتابیه منتظرم که روز بارونی فرابرسه دیگه ! 

با زبان همچنان مشکل دارم و فکر هم نمیکنم این چیزی باشه که حل بشه و در مجموع به عنوان یک چالش همیشگی پذیرفتمش . با خودم قرار گذاشتم که فقط چند وقت دیگه زبان بخونم و بعد برم دنبال کار و زندگی دیگه . چون یک چیز کوفتی ای توم هست که اگه کسی بهم گیر نده و فشاری روم نباشه ممکنه تا اخر عمرم همینطوری بخونم و همیشه فکر کنم هنوز خوب نیستم . من ازون هایی بودم که دوران دانشگاه اگه درسی رو به اندازه ای نخونده بودم که نمره ی خوبی بگیرم اصلا نمیرفتم سر جلسه ی امتحان ! خیلی رو خودم کار کردم که اینطوری نباشم دیگه ولی بازم اگه فشاری روم نباشه دوباره این قسمتم بیدار میشه . البته الان زبانم در هیچ حدی قابل قبول نیست ولی به خودم گفتم تا چند وقت دیگه فقط فرصت داری که هر گلی ( گُلی ) میخوای به سرت بزنی بزنی . 

بعد با این همه تهدیدی که خودمو کردم چند روز پیش شروع کردم به خوندن کتاب کیمیاگر . برای دو هزارمین بار . به هرجمله ای میرسیدم میدونستم جمله ی بعدی چیه . حالا جدا از موضوع کتاب اون فضای شرقی و عرفانی کتاب رو خیلی دوست دارم و صرفا برای بازسازی اون فضا توی ذهنم هرچند وقت یک بار میرم سراغش . 

و شنبه شب هم فیلم almost famous رو دیدم . فیلم سال دو هزار ساخته شده و من از فهمیدن اینکه از سال دوهزار تا الان بیست و یک سال گذشته یک ترسی اومد توی وجودم . اون سال همه مدام زمزمه میکردن که “سالِ سیاهِ دوهزار” و من فکر میکردم قراره یک سری اتفاق خیلی بد بیفته که واضحه که هیچ اتفاق خاصی نیفتاد . الان که فکر می کنم سال ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ سیاه تر بوده از اون سالها .  فیلم خوبی هم بود اتفاقا . بالاتر از انتظارم از فیلمی که بیست سال پیش ساخته شده . بازیگر نقشِ اولِ زنِ فیلم بازی قشنگی داشت . نگاه های عمیق و قشنگ و طبیعی ای میکرد که تو ذهنم مونده . 

درواقع با همه ی ددلاین هایی که برای خودم گذاشتم بازم اگه بتونم خودمو دور بزنم ! می زنم و میرم کتاب میخونم یا دنبال یک آهنگ خوب میگردم . اخیرا از آهنگهای ایرانی خوشم نمیاد چون یک چیزایی رو توم بیدار میکنه که اون چیزها رو دوست ندارم و حتی همین که اون چیزها رو دوست ندارم رو هم دوست ندارم . تو یک همچین دور باطلی از دوست نداشتن ها میفتم ولی اون حس شاعرانه و عاشقانه اش هم چیزیه که دلم براش تنگ میشه . مثل همون چیزی که آهنگ جدید فرامرز اصلانی داره . 

در نهایت اگه دیگه چیزی برای چنگ زدن پیدا نکنم میرم زبان میخونم ! 

عکس جایی که میرم میشینم و با سین و بقیه حرف میزنم . اسمش رو گذاشتم جایِ دنجِ تلفن چون هروقت میخوام با خیال راحت با کسی حرف بزنم میرم اینجا . روی یک سری جای دیگه هم اسم گذاشتم و خیلی باحاله که هرجایی برام یک معنایی داره .