18 اکتبر

نشستم یک گوشه . لاک های زرشکی ام توی ذوق می زنند . از الان تا هشت ماه دیگه باید رو بیاریم به رنگ های گرم . هروقت توی سرما کسی رو با لاک نقره ای یا این رنگ ها میبینم یخ میزنم و فکر میکنم باید یک دوره ی رنگ شناسی میگذروندیم همه با هم . سال ۸۶ که دانشگاه قبول شدم درست همین روزها پدرم منو برد یک مغازه پالتو فروشی و یک پالتو مشکی برام خرید . نمیدونم چرا پالتوی مشکی خراب نمیشد . به جاش هرسال مشکی تر می‌شد و هرکس تنم میدید بلافاصله میگفت : اینو تازه خریدی ؟! تا همین پارسال که هنوز سیاه و نو بود و دیگه حوصله مو سر برده بود . به مامانم گفتم اینو بذارین رو لباسایی که میدین به خیریه . مامانم گفت اگه نمیخوایش من میپوشمش . دلم برای پالتو مشکی تنگ شده . لابد اون موقع همه ی تجربه و سواد خیاطی اش رو گذاشته بود و اونو انتخاب کرده بود . یه عمری پشت اون میزای بزرگ ایستاده بود و با اون قیچی های بزرگ کار کرده بود . 

زندگی هیچ وقت خطی نبوده و نیست . مثلا اینطوری نیست که اگه دو سال روی فلان خط بودی که شرایط خوب نبوده و یک سری اتفاقای ناخوشایند هم افتاده یهو بپری روی یک خط بالاتر که شرایط خوبه و ردِ گذشته هم پاک شده . طول میکشه آدمیزاد یک سری حال و هواها رو فراموش کنه . حال و هوای من تو این روزها اصلا شبیه جایی که هستم نیست . حال و هوام شبیه آدمیه که چند تا پاییز مزخرف رو گذرونده و ناخودآگاهش میگه قراره همه چیز تکرار بشه . بعد تا باد پاییزی اینجا میخوره به سرم یک‌چیزهایی توم بیدار میشه و شب ها سر از خواب هام درمیاره . دیروز سر موضوعی که من فکر میکردم سال ۹۶ اتفاق افتاده و نگو که سال ۹۴ بوده دوساعت بحث‌ کردم . بعد آخرسر توی مدارک دیدم که این موضوع مال سال ۹۴ بوده و من صرفا نمیخواستم این مدت زمان طولانی رو باور کنم . حالا چه ربطی داشت ؟ خیلی ساده شش ساله که باد پاییز یک سری اتفاقات دیگه هم با خودم برام آورده . اما چالش اساسی ترم با خودم اینه که چند سال باید بادِ پاییزیِ بدونِ اتفاقی رو داشته باشم که دیگه باد پاییز هیچ معنی ای نداشته باشه ؟! و اصلا وصل نباشه به چیزی توی ذهنم ؟! و چیکار بکنم که این روند زودتر طی بشه ؟ 

دیروز دلم میخواست با دکترم حرف میزدم و اینا رو بهش میگفتم چون اون خیلی زودتر از خودم به جواب میرسه . حتی خواستم بهش پیغام بدم اما تصمیم گرفتم خودم موضوع رو حل کنم . بعد عصری توی راه یک سری آهنگ ایرانی پخش می‌شد که پکیجِ پرت شدن به تمامِ پاییزهایِ شش سالِ گذشته ام رو‌ تکمیل کرد ! آهنگ ها رو عوض کردم و دیدم باید از همینجا شروع کنم . باید شروع کنم پاییزی رو بسازم که شبیه قبل نباشه . حالا که اینجا هیچی شبیه قبل نیست . بعد حتی خوشحال شدم که کنسرت ابی هم نمیتونیم بریم چون بچه ی زیر هفت سال رو راه نمیدن ! چون تا دوروز قبلش اینقد غرغر کردم که تیمی تشکیل شده بود از آدمایی که حاضر بودن پنگوئن منو نگه دارن که من تشریف ببرم کُلن کنسرت ابی ! من اما دست رد زدم به سینه ی همه و با جون و دل نه خواستم برم کنسرت ابی و نه میخوام دیگه آهنگاشو گوش بدم . 

حالا باید بشینم و ببینم دیگه چیکار میتونم بکنم …

این درخته عجب خزان باشکوهی داره .هربار از جلوش رد شدم یاد بابا ، پالتو مشکی ، قیچی های بزرگ و دستای پرقدرتش افتادم …