۳ ژانویه

توی آشپزخونه در حال درست کردن ماست و بادمجون بودم . از وقتی اونقدر زمستان شده که باید چوب آتیش بزنیم  بادمجون هم میگذارم روی آتیش و دودی و مودی میکنم و اصلا یک وضعی . 

اصلا نشنیدم که چه آهنگی بود فقط احساس کردم لازم است صحنه را پر کنم ! این شد که از اشپزخونه پریدم وسط . بعد دوستمان خندید و گفت : فقط دمپایی هات ! که دیدم با همان دمپایی های پلاستیکی سفید که وقت های خیلی راحتی و ریلکسی و قاعدتا تنهایی پام میکنم آمدم وسط که ترکیبش با آن دامن کرپ مشکی و لباس حریر سفید مجلسی یک چیز مضحکی شده بود که البته مانعی برای من نبود ! پنگوئن پرید توی اشپزخونه و صافی برنج را آورد و تهش را گذاشت زیر گردنش و دسته اش را گرفت و با کنترل تلویزیون شروع کرد در دنیای خودش ویولون زدن ( آره بچه مون ازین خلاقیت ها از خودشون میده ! ) . بعد که همه حسابی خندیدند همسرم با اشاره به ویولن آبکشی و دمپایی های پلاستیکی من گفت : تیم خوبی هم هستید .. !

بعد من پرت شدم به هزار سال پیش . این خاطره را به کلی انداخته بودم یک گوشه ی تاریک . بعد از ظهرهای تابستانی بود . خواهرم روی میز آشپزخونه آهنگ می‌زد و من که احتمالا چهار ساله بودم یا شاید پنج ساله وسط همان آشپزخونه می رقصیدم ( خب بله من از شکم مامانم که دراومدم درحال رقصیدن بودم ! ) . مامانم هم همیشه میگفت : تیم خوبی هستید . اگه برید کوهسنگی کلی پول جمع میکنید :) 

در طول این سی و اندی سال زندگی پربارم هیچ وقت یاد این خاطره نیفتادم . چیز مهمی هم نبوده که به یادم بمونه . مثل خیلی دیالوگ های بی اهمیتی که بین مادر و بچه ها و بقیه ی اعضای خانواده هست . کی همه ی اینها رو به حافظه اش میسپره ؟! اما دیشب یک طوری پرت شدم به این خاطره و بعد متعحب شدم که این کجا بود اصلا ؟! که به آرامی با دمپایی های پلاستیکیم آمدم یک گوشه و رفتم توی خودم و اصلا یادم از ماست و بادمجون و مهمان ها و همه چیز رفت . فکر کردم چقدر دلم برای مامانم و خواهرم ( که تمام عمرم باهاش مشکل داشتم ) تنگ شده . اینقدر تنگ شده که از یادآوری خاطرات هزارسال پیش که هیچ کس براش مهم نیست هم خوشحال میشه . یک طوری خوشحال انگار که مثلا اون عروسکِ عروسِ بچگی هام رو از یک جایی پیدا کردن و بهم دادن . به همین اندازه ذوق زده ام . حتی فکر میکنم شاید آلزایمر گرفته بودم و حالا شفا پیدا کردم ! یک حسِ این طوری ای خلاصه . 

بلیط گرفتیم برای دوماه دیگه . اگر کرونا یک جهش خرکی نداشته باشد و باز همه چیز را بهم نریزد و هیچ خر دیگری هم پیدا نشود دو ماه دیگر می توانم بساط ماچ هایم را پهن بکنم روی همه و بپرم توی بغل شان . اکسی توسین هایم از الان توی هم وول میخوردند . بعد مادرم . مادرم سه ماه است که هربار ، بدون اغراق هربار که باهم صحبت کردیم یک جایی وسط حرف هامون که هیچ ربطی هم نداشته یهو گفته : خب الان شما بلیط رزرو کردین ؟ و من گفتم نه هنوز . و اون هم گفته : آها .. خب حالا عجله ای نیست .. پر که نمیشه نه ؟! بعد که بهش گفتم بلیط گرفتم برای سیزده اسفند . میگه :‌ یعنی یه ماه چهل روز دیگه ، نه ؟ میگم : نه مادر من سیزده اسفند میشه دوماه دیگه . میگه همون چهل روز دیگه میشه حدودا !!!! واقعا دلم نیومد باورش رو خراب کنم و گفتم آره حدودا همون میشه که تو میگی ! 

خاک بر سر هرچه دوری و دلتنگی و زمستان و شبهای بلند و روزهای کوتاه است بشود .