6 ژانویه

در این تعطیلات دو هفته ای اخیر یک طوری برنامه ی زندگیم بهم ریخته که فکر میکنم باید دست کم دو ماه روی خودم کارِ سخت بکنم که برگردم به روتین زندگیم . اینقدر شبها دیر خوابیدیم و فیلم ها و سریال ها را شخم زدیم و روزها هم فارغ از همه چی تا لنگ ظهر خوابیدیم که حالا هرکار میکنم زودتر از یکِ شب نمیتوانم بخوابم . به جای سکوت سر صبح فعلا از سکوت و صدای باران آخر شبها بهره مندم . دلم میخواهد هرچه زودتر برگردم به روال عادی زندگیم . این روزها کمترین ساعت های روشناییِ اینجاست . دست کم ۱۵ ساعت تاریکی در شبانه روز . این یعنی وقتی ساعت نه صبح بیدار بشوی نصف همان هیچی را از هم دست دادی که این به نظرم خسران بزرگی است .  

یکی از همین شبها تصمیم گرفتم before sunset  را ببینم . این دومین قسمت از این سه گانه را هم به عنوان یک فیلمِ مستقل و هم به عنوان دومین قسمت از سه گانه اش خیلی دوست دارم . بعد یک جایی سلین می‌گوید : الکی وانمود کردم که یادم نیست آن شب سکس داشتیم … نمیدونم بعضی وقتا زنا وانمود میکنن که بعضی چیزا رو نمیدونن . 

اصلا داشتم یک کار دیگه می کردم . اینقدر که آقای دکتر میگه چقد خودتو رها کردی تو این موضوع ؟ تو اون موضوع چی ؟‌ که این روزا همش به رهایی فکر میکنم ! یاد این جمله ی سلین هم می افتم . اینقدر هم این موضوع برام تکرار شده که الان به این نتیجه رسیدم رهایی یکی از ارزش‌های زندگیست و هرکی شل نکرده اشتباه بزرگی کرده ! بعد نشستم توی همه ی موضوعات زندگیم خودمو رها کنم ! سر یکی دو تا موضوع فکر میکردم این رهایی باید منو به جاهای خوبی برسونه . یعنی فکر میکردم تهش می فهمم چقدر احساسات خوب و شیرینی دارم و بخاطر داشتن اونها مسرور میشم . اینا رو فهمیدم ولی زیادی رها کردم و رفتم جاهای دیگه . خدا هم میدونه همین رهاییِ برد و من فقط نشسته بودم ببینم چی میشه . آخرش دیدم خشم و ناراحتیم بیشتر از احساسات خوب و شیرینم هستند . خیلی نتیجه گیری ضایعی بود . اینا رو که به آقای دکتر میگفتم خندیدم . گفت برای چی میخندی ؟ گفتم چون چی فکر میکردم و چی شد . خودشم خندید . خیلی وقتا بهم میگه من با شما خیلی میخندم . بس که من همه ی تراژدی های زندگیمو طوری تعریف میکنم که انگار جوکه ! البته برای من اصلا جوک نیستند و اصولا از پا درم میارند اما وقتی به سطح حرف میرسن اینطوری مضحک میشن . اگه همون وقت های از پا دراومدن بیام بنویسم جک نمیشن . 

 راستش من ترجیح میدم با همه چیز و همه کس رابطه ی نوشتاری میداشتم . یعنی اصولا نوشتنم بهتر از حرف زدنمه . به نظرم برای حرف زدن باید انرژی بیشتری بذارم که نتیجه اش هم مطلوبم نمیشه .  تازه اگر این شکلِ ارتباطی با نامه بود که دیگه واویلا . الان که فکر میکنم خوب که هیچی . خیلی ایده ال میشد .خدا میدونه که اگه دنیا اینطوری بود چه شوری میگذاشتم توی این نامه نوشتن هام . بعد سر صبح می رفتم نامه هامو پست میکردم . مخصوصا که اینجا اینا هنوز مثل صدسال قبل ساده ترین چیزها رو برای هم پست میکنن و هنوز شغلی به نام پست چی دارن که کسی هست که روی یک مدل دوچرخه های زردی که یک چیزی هم به تهش وصله و مرسوله های ملت توشه نشسته و در سطح شهر در تردده ( اینایی که گفتم جدیه و واقعا این شکلیه و برای خود من که تازه اومده بودم جای تعجب بود ! ) . البته ماشین هم دارن و سیستم آنلاین خوبی درست کردن . میخواهم بگویم پیشرفت هایی هم در این زمینه داشتن ! به سیستم دویچه پست شون هم خیلی افتخار میکنن . یکی از سرگرمی های منم اینجا چک کردن صندوق پست و مثلا برداشتن این مجله های تبلیغاتی و نامه های بانک و مالیات و بیمه و این چیزهاست . حالا چی داشتم میگفتم ؟‌! آها خلاصه چون اینجا زیرساختش هست گاهی میرم تو خیال که بیشتر احساس خوشحالی می کردم اگه لازم بود برای همه نامه بنویسم . بعد تراژدی های زندگیم هم تبدیل به جوک نمیشدن . 

البته من تجربه هایی دارم که توش همش نوشتم و نوشتم ولی تهش احساس خشم و ناراحتیم بیشتر از احساسات مثبتم بوده . پس هیچی دیگه ! الان مثل همه ی ابعاد زندگی مطمین نیستم چی واقعا خوبه و چی واقعا خوب نیست . ولی اگه این اطمینان رو داشتم زندگی واقعا چیز باحالی می‌شد .