۱۲ ژانویه

شده تا حالا ساعت پنج صبح بیدار شید هی این ور کنید و اون ور کنید و ببینید خوابتون نمیبره ، بعد خیلی شیک و مجلسی پاشید یک چایی دم کنید و درحالیکه بخارهای لیوان توی هوا محو میشه به ناخن هاتون لاک جیگری بزنید ؟! اگه نشده خب به امتحانش می ارزه هرچند من برای خستگی و خواب آلودگی روزش درمونی ندارم . 

چند وقتیه یک فکری افتاده توی سرم . یک جایی توی یک فیلمی دی کاپریو درباره ی یک موضوعی به یک کسی ! ( که اونم متاسفانه نمیدونم کیه ) میگه : بدترین چیز همین فکریه که میفته تو سرت . من نمیدونم چقد بده که یک فکری بیفته توی سر آدم ولی اگه این تراپی های من یک نتیجه داشته اون این بوده که فهمیدم همه ی فکرایی که تو سر آدمه و همه ی احساساتی که تجربه میکنه و خلاصه همه ی موجودیتش قابل دفاعه و جای هیچ سرزنشی از سمت هیچ کسی وجود نداره . برای همین فکر نمیکنم این فکری که افتاده توی سرم خیلی هم مشکل داشته باشه . راستش میخوام هروقت دستم به دهنم رسید یک خونه اجاره کنم . برای خودم . شاید حتی در حد یک اتاق . خب الان اولین سوالی که پیش میاد اینه که برای چه کاری ؟ راستش نه تصمیم دارم توش اثر ادبی و هنری ای خلق کنم و نه انرژی هسته ای تولید کنم و نه موشک بفرستم هوا . بلکه میخوام گاهی عصرها برم توش و در و ببندم و آهنگ های موردعلاقه ام رو بگذارم و شاید یک چیزهایی بنویسم و شاید هم نه . شاید فیلم ببینم و شاید نه . شاید کتابی بخونم یا شاید برم دوش بگیرم . حتی فکر میکنم شاید دراز بکشم و زل بزنم به سقف ! میخوام بگم اصلا اون سوال که “برای چه کاری”  از یک جایی پایین تر از بیخ و بن اشتباهه . خلاصه شب هم بمونم و فرداش برگردم به زندگیم ( خب ازونجایی که اصلا نمیخوام توهمی برنامه ریزی بکنم این قسمت شب موندن رو مجبورم فاکتور بگیرم ! ) . خونه ای که آشپزخونه نداشته باشه . چیکار کنم آشپزی جز فعالیت های موردعلاقه ام نیست . اگه هم سه ساله دارم به صورت مداوم انجامش میدم نه به خاطر کرونا و خونه نشینی و داشتن وقت اضافه ، بلکه به خاطر اینه که غریزه ی مادریم ایجاب کرده و این غریزه چیز عجیب غریب و مهارنشدنی و غیرقابل کنترل و گاها غیرمنطقی ای هستش . خونه ای که به اندازه ی کافی شلوغ باشه و فقط نظم موردنظر من توش برقرار باشه . مثل اتاق دوران مجردیم . این شکلی که هرچیزی دم دستم باشه و در و دیوار و همه جاش پر از خاطره ها و چیزهای مهم و هدیه های بقیه باشه . خب من با کسی زندگی میکنم که درحدی مینیماله که برای خریدن هر وسیله ی دکوری باید کلی وقت و انرژی بذارم و توضیح بدم این وسیله به درد چی میخوره ! گاهی وقتا که میبینم حوصله ی صرف این انرژی رو ندارم میرم و میخرمش و میارم خونه و میگم همین که هست ! ولی میدونید من فهمیدم زندگی مشترک با “همین که هست” ادامه پیدا نمیکنه . احتمالا طرف مقابل من هم فهمیده چون میبینم که سعی میکنه یک جاهایی کوتاه بیاد و بگذاره زندگی مون حداقل نزدیک به اون شلوغی ای که من دلم می‌خواد باشه . به جاش هم من سعی میکنم کمتر سر به خود برم یک چیزی بگیرم و بیارم بذارم وسط خونه و بگم همین که هست . خلاصه الاکلنگ رو اینجوری اون وسط نگه داشتیم ! اما فکر میکنم بخاطر همین موضوع هم شده حق دارم یک خونه برای خودم داشته باشم . اما دلایلم برای داشتنش خیلی بیشتر و عمیق تر از اینهاست . اصلا چرا برای اینکه یک خونه بخوام دارم توضیح میدم ؟! آقا من هروقت بتونم یک خونه میگیرم برای خودم . از ما همییه . 

پی نوشت : جمله ی آخر در لهجه ی ما یعنی همینی که هست و تو مایه های هرکی هم ناراحته جمع کنه از ایران بره است !