26 ژانویه

باز از جانب زندگی داره دردم میاد . نمیدونم چرا ازین جانب اینقد دردم میاد . یهو احساس میکنم خیلی نابودم و حس یک آدم هزار و دویست ساله رو به خودم میگیرم و بار سنگین هستی رو روی دوشم احساس میکنم . بعد دوباره چند ساعت بعد هم این احساس رو میکنم . نمیدونم این چه چیز کوفتیه که زندگی رو زهرمارم‌ میکنه . 

چون که من مصداق بارز “دایما یکسان نباشد حال دوران غم مخور“ هستم آخر شب ها فکر میکنم روزهای زندگیم مثل همه ی همین روزها بدجوری خاکستریه . حالا من عادت دارم بیام و دردهامو با فریاد بنویسم و گرنه که وسط همین دردهام خوشی هایی هم دارم که از بس حسودم برای خودم نگهشون می دارم یا میترسم اگه بیام بنویسم از دستشون بدم ! مثلا شیرینی های پنگوئن . جدا خیلی شیرینه . شیرین و مهربون . اینقدر شیرینه که بعضی وقتا که یک چیزهایی میگه و یک کارهایی میکنه فقط وامیستم و نگاهش میکنم . انگار که فلج میشم و نمیدونم باید چیکار کنم یا چی بگم . بعد خودش میگه : تو الان بخند ! خنده هام برای هیچ کس اندازه اون اهمیت نداره . چون وقتایی که تو فکرم یا حواسم پرته میاد و میگه بخند :) همیشه فکر میکردم اگه یه بچه داشته باشم تمام لحظه لحظه ی زندگیشو براش می نویسم اما حالا ازش عقب افتادم . چون هرلحظه یک چیزی رو میکنه . میگم چقد خوب بود اگه بچه ها از سه سالگی به دنیا میومدن … 

دیگه از خوشی هام زندگی زیر آسمون همیشه خاکستری و زمین همیشه سبزه . زندگی زیر آسمون همیشه خاکستری قاعدتا نباید برام جالب باشه ولی خب الان هست یا حداقل من الان دارم جالب هاشو تجربه میکنم . همه چی خیلی متنوع و پر زرق و برقه . طبیعت بکره . معماری ساختمون ها و شهرسازی زیباست و برام هنوز تازگی داره . مغازه ها قشنگن . حتی سوپرمارکت ها پر از چیزهاییه که من هنوز باید برم و کلی براندازشون کنم تا ببینم چی ان و به درد چی میخورن اماااا اگه بهار و تابستون و پاییز بود بهتر بود . به نظرم خدا باید توی ترتیب فصل ها یک تجدیدنظری بکنه . مثلا بهار و تابستون و پاییز و دوباره بهار و تابستون و پاییز ‌و… . بعد از هزار و خورده ای سال وقتشه که خدا یک خودی نشون بده و یک معجزه ای بکنه و مثلا همین زمستون رو حذف کنه . جدا خیلی وقته هیچ کاری نکرده ! 

بعدی هم دیدن سریاله . چرا این اکت سریال دیدن اینقد جذابه ؟!  In treatment که شده مدیتیشن ام . یک وقتایی که سر صبح پامیشم یا آخر شب خوابم نمیبره میشینم توی سکوت میبینمش و یک عشقی میکنم توصیف ناپذیر . فکر میکنم حتی سرعتی که اینا دارن دیالوگ هاشونو بهم میگن با ریتم بدنم هماهنگه ! 

بعضی وقتا هم میشینیم و homeland میبینیم . یادمه این سریال رو وقتی شروع کردیم پنگوئن که نبود هیچی ، خودمم یکی بودم تو مایه های پنگوئن ! یعنی شاید هفت هشت سال پیش . حالا هم همش یاد اون روزها میفتم . یک بی غمی و خجستگی عجیبی داشتم . حاضرم بخشی از زندگیم و بدم و دوباره اون حس رو تجربه میکنم ( چون میدونم محاله تجربه کنم اینو گفتم !) . 

پریشب هم توی اینستاگرام یک پیچی پیدا کردم که توش نامه های آدم ها را به آدم های دیگه پست می کرد .  آدم های معمولی . مثلا نامه ی الف به ب که شامل یک دلتنگی عمیق بود یا نامه ی مریم به علی که شامل این بود که عکست رو با همسر و بچه ات دیدم . به چشمات نگاه کردم و خاطراتمون یادم اومد . شما هم متوجه شدید چه ایده ی باحالیه ؟! من هم نشستم تمام نامه های تمام آدمها رو به هم خوندم . خیلی دنیای قشنگی بود . یکی میره برای یکی نامه مینویسه و یک جا پست میکنه که شاید مخاطب اش یک روزی اون رو ببینه و بخونه و شاید هم اصلا نبینه .. . این هم یک خوشی عجیبی بهم داد . 

آره دیگه اینطوریا زندگی به جای سیاه مطلق یک خاکستری مطلقه پر از لحظه های خوب و بدِ . انشالا اگه خداوند توفیق بده بیشتر از خوشی هام می نویسم !‌