۱ فوریه

عصری که شد گفتم من میرم تو اتاق آهنگ گوش بدم و بعد از حرف خودم خنده ام گرفت . آخه کدوم زن سی و خورده ای سالی زندگی و بچه شو ول میکنه و میگه من میرم تو اتاق آهنگ گوش بدم ؟! ولی موضوع اصلا آهنگ گوش دادن نیست و اصلا غالبا توی این وقت ها آهنگ گوش نمیدم . امروز همینطوری هوس کردم وسط تماشای باد و بارون بیرون آهنگ جدید ادل هم گوش بدم . وسط دو تا دفتر و وسایل بی ربطم . داشتم تلاش میکردم نخوابم . با صدای ادل و فشار خودکار روی انگشت‌هام و تماشای بارون . تلاشم چندان موفقیت آمیز نبود و فکر کردم ساعت هفت حتما میخوابم . ساعت شش و نیم سین پیغام داد که الان میتونی صحبت کنی ؟ تازه یادم اومد که صبح پیغام داده بود که شب می‌خواد زنگ بزنه و منم گفته بودم شب موقع خوبیه . 

اما زندگی هم فقط ساعت‌های که میتونی دو تا گوش بشی و از نقاط تاریک رابطه ی دوستت بشنوی و از مشکلاتش و بعد براش سخنرانی کنی که بهتره چیکار کنه و از فیلمایی که دیدی حرف بزنی و اونم یک طوری گوش بده انگار رفته پیش مشاور . پشت تلفن صدای گریه شو بشنوی و فکر کنی که توام به اندازه ی اون غمگینی . درباره ی موضوعات احمقانه صحبت کنید و بخندید و به این فکر کنید که کی دوباره میتونید از نزدیک همو ببینید . و بعد از سه ساعت ببینی که اصلا فراموش کردی که خوابت میومد . زندگی فقط همینا و اگه کسی فکر میکنه غیر از اینه بدونه که سخت در اشتباهه . 

یادمه یک بار همین چند وقت پیش با خنده گفت تو شدی عضوی از خودم آخه من با هیشکی هیجده سال رابطه نداشتم . اونوقت منم خندیدم و از این که با هیچ کس هیجده سال رابطه نداشته کلی چیزهای مسخره درآوردم . اما حقیقت شیرینی بود . آدم بعد از این همه سال دیگه فراموش میکنه که این دوستشه یا عضوی از خانواده‌اش یا اصلا بخشی از خودش .