۲۸ اسفند

پنگوئن از ساعت شش عصر خوابید . همسرم اصرار داشت که بیدارش کنیم و منم اصرار داشتم که نه و تا صبح میخوابه . غریزه ی مادری میدونید چیه ؟! من میدونم چیه و اصلا هم حوصله ندارم سرش بحث کنم و به بقیه توضیحش بدم و انتظار دارم بقیه بفهمن و سرش با من بحث نکنن ! سر شب سر همین موضوع و موضوعات دیگه یک مقدار زدیم توی سر و کله ی هم اما بعدش نشستیم شطرنج بازی کردیم . اون شب هم عین دوباره این موضوع و مطرح کرد که چطوریه که ما دو تا درحالیکه عزیزم هم میگیم خیلی جدی با هم بحث می‌کنیم ( البته اون از لفظ دعوا استفاده میکنه ! ) و بعد هم انگار نه انگار . من که اصلا متوجه نمیشم اینا چه مشکلی دارن با این قضیه چون به نظر من این پریدن های ما به هم صحبت های معمولیه ! 

پنگوئن شش عصر خوابید و اونی که ساعت یک بیدار شد من بودم که اینقدر سرفه کردم که اونم بیدار شد اما به سرعت خوابید ولی سرعت خوابیدن من مثل اون نیست . مخصوصا که این روزها برنامه ی زندگیم طوری بهم ریخته که اصلا نمی فهمم کی میخوابم و کی بیدار میشم . روزها اینقدر آفتاب میتابه که از کله ی سحر همراه با مرغ ها و خروس ها و سایر موجودات بیدارم . از صبح با یک کیف حاوی وسایل شخصی و یک دست لباس برای همه ی اعضای خانواده راه می افتم درحالیکه که نمیدونم شب قراره کجا بخوابم و اینقدر این موضوع رفته روی اعصابم که اصلا دلم نمیخواست برم باغ عین با اینکه میدونستم بیشترین جاییه که بهم خوش میگذره ولی خب ازونجایی که افتادم توی یک مسیری که تصمیم گیرنده من نیستم رفتم . اینم رسید به بخش قشنگ ماجرا و زد و آهنگ هزار و یک شب رو گذاشت . اگه راه در رو داشتم همونجا صحنه رو ترک میکردم ولی دست کم صد کیلومتری فاصله داشتم . بعد گفتم عوض کن بابا اینو و اونم گفت برا چی ؟قشنگه که . داشتم میرفتم که یه چیز دیگه بگم که دیدم یکم زیادی دارم واکنش نشون میدم . درنتیجه عین آدم نشستم و منتظر تموم شدنش شدم . 

نمیدونم چرا یک حس دوری و فاصله دارم . با همه . انگار بخشی از این گروه نیستم . هستم ولی نیستم . نمیدونم چطوریه . تمام روزها و شبهایی که نمیدونم قراره کجا بخوابم همین حس و دارم . از روزی که اومدم هم انگار یک چیزی گیر کرده توی گلوم . یک چیزی فشار میده روی قفسه ی سینه ام . فکر میکنم تجربه های آدم‌ها روی خاک میمونه . نمیدونم چرا فکر میکنم قراره یک اتفاقی بیفته . یک خبری که ربطی هم بهم نداره بهم برسه یا چمی دونم یک نفر که ربطی بهم نداره تمام آرامش مو ازم بگیره . اینقدرم این احساساتم شدیده که کارهای عجیبی میکنم . دیگه حوصله ندارم کارهامم توضیح بدم . 

بعد امشب همسرم نشست و گفت هشت روز دیگه برمیگردیمد. هشت روز به نظرم خیلی زیاده . یاد حرف مامانم افتادم که اولین جمعه ای که بودیم گفت چه زود یه هفته شد .. چشم به هم بذاریم تموم میشه .. بعد توی دلم هزار جور فحش ک دار به خودم دادم که بودن من برای یکی اینقدر مهمه که آمار هرروزش رو داره و برای خودم نه و تازه این قسمتش رو نگفتم که وقتی برگردم خودمم نمیدونم کی دیگه دوباره میام اینجا ..

یک جورایی دلم می‌خواد بشینم گریه کنم و به نظرم با این حال و احوالم دارم گوه ترین ساعات پایانی یک سال رو رقم میزنم .