۲۷ مارس

حقیقتا سفری که استقبالش با اشک و گریه باشه و بدرقه اش هم از بیست و چهار ساعت قبل با اشک و گریه و زاری باشه یک جوری خلقم رو تنگ کرد و ازم انرژی گرفت که بعید میدونم به این زودیا بخوام دوباره تجربه اش کنم . 

یعنی یک طوری از سر شب نفسم بالا نمیومد بس که تقی به توقی میخورد همه میزدن زیر گریه و یکی دو نفر به علت سنگینی جو اصلا فرودگاه نیومدن ! که فقط دعا دعا میکردم بشینم توی هواپیما . 

ماشالا هرسال بدتر و تراژدی تر از پارسال !