10 اپریل

ساعت دو ظهر بود که افقی شدم و یک صدای خفه ای ازم دراومد که گفتم “من دارم میخوابم.” خواب‌های روزم حتی اگه چند ساعت هم باشه هیچ وقت عمیق نیست و همیشه متوجه همه ی صداهای اطراف هستم . مثل صدای پنگوئن که‌ گفت : بستنی میخوام . صدای همسرم که بهش گفت : هیسسس آروم صحبت کن مامان خوابه . صدای آرومِ پنگوئن که گفت : بستنی میخوام … . تا اینکه یک پتو اومد روم . یادم نمیاد آخرین باری که یکی پتو روم انداخته کی بوده چون اصلا یادم نمیاد آخرین باری که از خستگی وسط روز اینطوری غش کردم کی بوده . بعد احتمالا خوابم عمیق تر شد چون دیگه صدایی نشنیدم . وقتی بیدار شدم دو ساعت بعد بود . پنگوئن همچنان داشت آروم حرف میزد . از همون شکل افقی عمودی شدم و از جام تکون نخوردم . بعد گفت : خوابِ چی می دیدی ؟ از این سوال تعجب کردم . گفتم : تو خواب حرف میزدم ؟ گفت : نه . گفتم پس برای چی پرسیدی چی خواب دیدم ؟! گفت : برای اینکه تو همیشه خواب می بینی ! البته من همیشه خواب نمی بینم اما این بار خواب یک خونه ی قدیمی رو می دیدم توی پاییز . حیاط پر از برگ های خشک بود و یک استخر با حوض بزرگ با آب راکد داشت . یک گوشه ای برای پرنده ها یک سینی ارزن ریخته بودند ‌و یکی دو تا پرنده هم نشسته بودند همونجا . یک طرف حیاط یک باغ بزرگ بود که من نزدیکش هم نشدم چون به نظرم زیادی مرده بود . با برگ های خشک و زرد . همه ی آدم ها غریبه بودم و نمی دونم من اونجا چیکار میکردم . بعد پرسید : منم نبودم ؟ لبخندم اومد . گفتم : نه تو نبودی هیچ کسی هم آشنا نبود . 

بلاخره بعد از چند وقت شد که شب بشینیم یک فیلم ببینیم و خدا میدونه من برای همین چند ساعتی که تو سکوت ولو شم روی کاناپه و سرمو بذارم رو پای همسرم و فیلم ببینم جون میدم . از بین چند تا فیلم پیشنهادی wild Tales رو دیدیم که با اینکه قدیمی بود اما خیلی باب طبعم بود . شش اپیزود در باب انتقام بود . من که خیلی خیلی کم توی زندگیم به انتقام گرفتن از آدم‌هایی که به نحوی اذیتم کردند فکر کردم . همیشه منطقی ترین چیزی که به ذهنم میرسه اینه که حذف خودم از کل ماجرای ناخوشایند و پایان دادن بهش حداقل برای خودم محترمانه تره . و اون وقت طرف مقابل و تلافی و این چیزها ؟ راستش به هیچ جام ! به نظرم نقطه ی مقابل انتقام ، بخشیدن نیست . یعنی اون جمله ی آقای امام حسین ! رو هم نمی فهمم اصلا . همون که لذتی که در بخشیدن هست در انتقام نیست ! یعنی چی واقعا ؟! غیر از بخشیدن یا انتقام گرفتن گزینه های خیلی زیادی هست که همشون بهتر از این بخشیدنِ صرف یا انتقام گرفتنِ صرفه . اصلا بیخیال . 

 خلاصه این فیلم رو خیلی دوست داشتم . مثلا اپیزود اول خیلی ساده و خیلی جدی بود . آدم‌هایی نشسته بودند توی یک پرواز و خیلی اتفاقی فهمیدند که همه به نحوی با یک آدم خاص ارتباط داشتند . وقتی تقریبا همه فهمیدند ، تازه متوجه شدند که شخص مذکور تصمیم داره هوایپما رو با کل آدم‌هاش بکوبه به حیاط خونه ی پدریش که پدر و مادرش اونجا در آرامش دارن استراحت میکنن و اینطوری از همه ی آدم‌هایی که فکر کرده توی زندگی اذیتش کردند انتقام بگیره ! همینقدر سورئال ولی واقعی . بقیه اش هم به همین جالبی بود ولی خب من تصمیم ندارم اسپویل کنم . 

خلاصه این طوریا !