صبح با صدای تند بارون بیدار شدم . شب قبل هم بارون تندی اومد . روز ایده آل از نظر من این شکلیه که تمام روز آفتابی باشه نه اونقد گرم که عرق کنی و تا ساعت نه و نیم شب هوا روشن باشه . بعد دم دمای عصر بارون بباره . به نظرم بهشت هم نمیتونه آپشن دیگه ای به این وضع اضافه کنه . خیلی وقته که هوا اینطوریه و به همین خاطر فراموش میکنم که شش ماه زمستون هیچ آفتابی نداره و پونزده شونزده ساعت هوا تاریکه . یک نگاه به کنارم کردم و دیدم کسی نیست . فکر کردم اگه بارون به همین وضع بمونه حالا که خودم خونه ام پنگوئن رو نبرم مهد . نه اینکه تنبلیم شد ها !! بعد یادم اومد که امروز دکتر دندانپزشک قراره بره مهد و دندوناشونو چک کنه و بهتره که بره . وقتی برگشتم خونه پنجره ها رو باز کردم . باد نسبتا سردی میومد . دوباره همه رو بستم به جز پنجره ی آشپزخونه . در حال ریختن آب جوش روی  پودر قهوه ها بودم که آفتاب دراومد . دوباره همه ی پنجره ها رو باز کردم . پنجره واقعا موجود زیبا و با مفهومیه . قادرم کل روز خودم و با همین باز و بسته کردن پنجره سرگرم کنم و لذت هم ببرم ! این پودر قهوه رو دیشب خریدم . وقتی همسرم میگفت آخه کی وقتی دستگاه داره میره پودر قهوه میخره ؟!  نمیدونم واقعا شایدم کسی نمیره همچین کاری بکنه . همون دیشب هم یاد بابام افتادم . از وقتی یادمه عصرا از همین مدل قهوه ها میخورد . تلخ تلخ . یادم هست چند باری به مامانم گفت برای توام بریزم ؟ و اونم گفت نه . منم بچه که بودم نمیخوردم چون تلخ بود اما بزرگتر که شدم به مامانم هم تشر میزدم که چرا نمیخوری ؟ حرف مامانم رو هم نمیفهمیدم که میگفت چون مزه شو دوست ندارم . احساس کردم به بابام نزدیکم از این جهت که همه ی چیزهای تلخ رو دوست دارم . آبجوهای تلخ و قهوه های تلخ و .. . با این قهوه ای که خریده بودم بیشتر هم احساس میکردم به بابام نزدیکم . هرچی فکر کردم چه مارکی میخریده یادم نیومد ولی بیخودی دلم میخواست فکر کنم همین جاکوبز بوده که من خریدم . بیخودی با خودم فکر میکردم یک جایی یک شیشه ی  سبز رنگ دیدم وقتی بچه بودم !! 

عصری که رفته بودیم بیرون آسمون صاف بود با تیکه های ابر . زیادی قشنگ بود . هم ابرها زیادی پنبه ای و گوله ای بودند و هم چشم انداز جلوی چشمم به اندازه ی کافی  باز و بزرگ بود . پایین هم تا چشم کار میکرد شقایق بود . هوا هم عین هو اول پاییز بود . اینقدر عین اول پاییز بود که حس درس و مشقم بیدار شد و فکر کردم شب برم و زبان بخونم ! زدم سیاوش قمیشی گذاشتم بس که حس پاییزم گرفته بود . بعد همسرم گفت : از کی ما سیاوش قمیشی گوش ندادیم ... فک کنم از وقتی اومدیم اینجا .. . راست میگفت ما از وقتی اومدیم اینجا سیاوش قمیشی گوش ندادیم . ولی راستش دو دقیقه که گذشت احساس کردم دارم خفه میشم . همسرم هم شروع کردم یک سری از خاطرات شیرینش رو تعریف کردن . بعد گفتم چقد این سیاوش قمیشی بده .. یعنی چی که دل تنها و غریبم داره این گوشه میمیره ؟! .. آدم یاد هرچی بدبختی تو دنیا هست میفته .. . اونم گفت آره فکر کنم برای همون یاد اون خاطراتم افتادم !! 

به سرعت عوضش کردم ولی تمام شب یک حس تنهایی داشتم .حس اینکه دل تنها و غریبم داره این گوشه میمیره ! حس تنهایی و دلتنگی . برای کسی که سالهاست ندیدمش و قرار هم نیست دیگه ببینمش .. به نظرم کل احساسات مزخرف آدم ها رو بگذارن رو یک کفه ترازو و اون طرف همین حس تنهایی و دلتنگی رو با همه ی اون ها برابری میکنه . این اصلا ربطی هم به تنها بودن یا مثلا تنهایی زندگی کردن و اینها نداره . یک چیز کاملا منفک از موضوع تنها بودنه . یک بار به سین گفتم که باز این حس رو داشتم و اون گفت منم داشتم . دقیقا بعد از وقتی که داشتم با خواهرم صحبت میکردم ! منم اصلا دنبال برطرف کردن موضوع نیستم . در این مواقع فقط میشینم نگاه میکنم به خودم و با خودم فکر میکنم فردا روز دیگه ایه ! فردا هم که امروز باشه روز دیگه ایه واقعا .