ازونجایی که آلمانی ها برای هرچیزی از قبل برنامه ریزی می‌کنند و حداقل تا یک هفته ی بعد برنامه هاشون فیکسه و برای هرموضوعی از آرایشگاه رفتن تا عوض کردن روغن ماشین ! و حتی قرار با دوستات و همکارات باید از قبل هماهنگ کنی و نوبت بگیری ، برای کاری که براش برنامه ریزی نکردن یک کلمه دارن . مثلا وقتی طرف صبح از خواب بیدار میشه و دلش یهو هوس یک لیوان قهوه  تو کافه ی سر کوچه شون میکنه وقتی داره اینو برای دوستش تعریف میکنه میگه : صبح بیدار شدم و spontan ( اِشْپونْتان ) رفتم کافه و قهوه خوردم . این کلمه ی spontan رو که میگه دوستش میفهمه که یعنی هیچ برنامه ای از قبل برای رفتنش نداشته و یهویی تصمیم گرفته بره . حالا من وقتی جملاتی از این دست میشنوم خیلی برام جالبه چون خودم تمام زندگیم spontan ه ! 

ما تا افتادیم توی جاده به جای تابلوی فرایبورگ همش چشممون به تابلوی basel میخورد . بازل شهری توی سوییس نزدیک مرز آلمانه که ما تازه توی راه فهمیدم به فرایبورگ خیلی نزدیکه . بعد همسرم خیلی نامحسوس گفت میخوای یه روزم بریم بازل و منم توی هوا حرفش رو قاپیدم و همونجا توی راه درحالیکه هنوز به فرایبورگ نرسیده بودیم سرچ کردم که ببینم این بازل اصلا ارزش دیدن داره یا نه که دیدم آره داره . قسمت قدیمی شهرش یکی از بزرگ‌ترین قسمت های قدیمی خوب حفظ شده تو اروپاست . بعد خیلی spontan صبح روز بعدش رفتیم بازل ! چون ما محدودیت زمان برای سرچ کردن داشتیم فقط فهمیدیم سوییس همه چیز فوق العاده گرونه ( این رو ایرانی های تو گروهی که هستیم گفته بودند ) و قسمت قدیمی شهر بازل خیلی قشنگه و اینکه بهتره یورو رو اونجا تبدیل به فرانک کنیم . با همین اطلاعات مفید ! زدیم به قلب جاده و نیم ساعت بعد رسیدیم به مرز . بعد از دور تابلویی رو دیدیم که روش زده بود ماشین هایی که  vignette دارن این طرف و اونایی که ندارن از این طرف برن . تو فاصله ی لاین عوض کردن و رسیدن به همونجایی که شبیه گمرک بود من سرچ کردم و ما تازه فهمیدیم که این vignette چی هست اصلا و فهمیدیم برای رانندگی تو سوییس باید یک کارتهایی داشته باشی که قیمتش برای یک سال ۴۰ فرانکه . یعنی فکر میکنم آلمانی ها برای این سطح از spontan بودن یک کلمه ی دیگه داشته باشن ! بعد به طرف گفتیم اولا ما فقط یک روز اینجا هستیم و دوما الان پولمون یوروئه و فرانک نداریم . خانم با لهجه ی سوییسی که من تا حالا اینطوری نشنیده بودم به آلمانی گفت بلیط روزانه نداریم و باید همینو بخرین و یورو هم قابل قبوله . جالب تر اینکه کارت بانکی مون هم جواب داد . البته ۴۰ یورو اصلا مبلغ بالایی نیست و ما انتظار مبالغ خیلی بالاتری رو برای این یک روز داشتیم . 

من انتظار داشتم تا مرز رو رد کردیم و رسیدیم به سوییس وارد کوهپایه های کوه های آلپ بشیم و هایدی رو ببینیم که وسط گاو و گوسفندهاش روی چمن نشسته و پدربزرگش داره چوب ها رو با تبر نصف میکنه ولی اونجا هم شبیه آلمان بود . شاید یکم کوه های سرسبزتر و انبوه تری داشت . البته شاید هم ورودی ای که ما ازش وارد شدیم اینطوری بود و هایدی اینا جاهای دیگه سوییس ان ! اما قسمت قدیمی شهر بازل به همون قشنگی و بزرگی ای بود که من خونده بودم . خونه هایی که همه سر درش نوشته شده بود مثلا مال سال ۱۴۰۰ با ۱۵۰۰ میلادیه و الان هم سکنه داشتند . دست کم هفت هشت تا کلیسای خیلی قدیمی دیدیم توی همین قسمت قدیمی شهر و یک خیابون که دو طرفش دانشگاه قدیمی شهر بوده . دانشگاه ها ساختمون های یک طبقه ای بود که هرکدوم مربوط به یک رشته بود . مثلا دانشگاه علوم اقتصادی ، علوم سیاسی ، پزشکی و .. و الان هم داخلش میز و صندلی و یک مانیتور بود و گویا الان هم همون کاربری رو داره . البته قاعدتا الان باید تعداد دانشجو بیشتر از یک طبقه باشه یا شاید هم ورودی این دانشگاه کمه . نمیدونم ولی جای قشنگ و دنج و آرومی برای درس خوندن بود . اینطور که ما فهمیدیم اونجا ماریجونا آزاد بود چون مغازه هایی بود که تمام دم و دستگاه استعمال این ماده رو توی ویترینشون گذاشته بود و در رنگ های مختلف و شکل های مختلف ارائه میشد . مثلا روغنش ( نمیدونم برای چه مصرفی!) یا عصاره اش و حتی غذای سگ اش ! و بعد کافه هایی بودند که ملت میرفتن اونجا و کنار قهوه شون یک پک‌ ماریجونا سفارش میدادن و میکشیدن ! خیلی وقته صحبت آزاد شدنش توی آلمان هم هست و من دوست داشتم بدونم وقتی آزاد بشه چی میشه که اونجا دیدم و چیز خاصی نشده بود!  البته الان هم مصرفش توی آلمان آزاده و فقط خرید و فروشش قانونی نیست . مثلا اگه طرف رو در حال کشیدن ماریجونا ببینن هیچ کاری نمیتونن بکنن چون طرف میتونه بگه من اینو نخریدم و همینجا پیداش کردم و فقط مصرف کننده هستم !!! ( از سری قانون های خنده دار اینجا !) 

قیمت ها اصلا گرون نبودند و همه چیز تقریبا مثل آلمان بود و همه جا کارت بانکی ما رو قبول می‌کردند و به فرانک حساب می‌کردند و بعد نمیدونم چه اتفاق هایی تو سیستم بانک ما میفتاد که به یورو ازمون کسر میشد و ما اصلا نیاز پیدا نکردیم پول مون رو تبدیل کنیم . البته مثل همه جای دنیا رستوران ها و فروشگاه هایی بود که قیمت های نجومی داشتند ولی مثل همه جا استارباکس و رستوران های معمولی تر و زارا و منگو و اینها با همون قیمت ها هم بود . 

از این حرکت انتحاری مون که بگذرم باید بگم فرایبورگ شهر فوق العاده قشنگی بود . من امکان این رو داشتم که از محل کارم اقامت رایگان داشته باشم اما اولا ترجیح دادم از این امکان یکم بعدتر استفاده کنم ( که البته برای همه سوال شده بود که چرا ؟ ولی من نتونستم توضیح بدم که از خصلت های ما ایرانی هاست که مثلا میگیم حالا هنوز دو ماه اومدم اینجا زوده که از همه ی امکاناتش هم استفاده بکنم ! و کار به جایی رسیده بود که همکارم میگفت بیا من خودم با اکانت خودم برم برات بگیرم !! ) و دلیل مهم تر اینکه وقتی با یک بچه میری مسافرت به یخچال و کاسه و بشقاب و کتری و گاز و این چیزها نیاز داری و به همین دلیل ترجیح دادیم یک خونه بگیریم . خونه ای که گرفته بودیم از این واحدهای زیر شیروونی بود . این خونه ها معمولا معماری با مزه ای دارن و به همین دلیل طرفدارهای خاص خودشون رو دارن اما من علاقه ای بهشون ندارم به این دلیل که زیادی بی تقارن هستند . هرجای خونه بی دلیل یک شکستگی داره و من اگه تو این خونه ها زندگی کنم کلافه میشم از این همه بی تقارنی ولی خونه ای که توش بودیم کلافه کننده نبود و من از اول مجذوب خونه شدم . البته ما نفهمیدیم این خانواده ای که عکس های خودشون رو به تمام دیوارهای خونه زده بودند کجا بودند ؟! و آیا این خونه ی خودشون بوده که چند روزی دادن اجاره یا خونه ی اوقات فراغتشون ! و خودشون یک جای دیگه زندگی میکردن ؟! یا چی ؟! اما یک خونه ی کامل بود با همه چیز . خونه مال آدم های فوق العاده باحالی بود. یک گوشه پیانو بود و دو‌ تا گیتار به دیوار آویزون بود و یک گوشه یک دستگاه کامل گرامافون با کلی صفحه از موسیقی های کل دنیا . تمام دیوار نقاشی ها و کاردستی های بچه هاشون بود . برای پنگوئن یک دنیا وسایل اسباب بازی گذاشته بودند که تمام این چند روز سرگرم بود و هرجا می رفتیم میگفت “برگردیم خونه ی فرایبورگ”!بشقاب ها هرکدوم یک شکل بودند‌ و لیوان ها و فنجون ها و ماگ ها هرکدوم یک شکل و از هر وسیله ای حتی دو تا هم شکل هم نبود . خونه انگار روح داشت . انگار با آدم حرف میزد .  من اینقدر قاطی این جزییات بی انتهای خونه شده بودم که یادم رفته بود خونه هیچ تقارنی نداره . بخشی از خاطره ی قشنگ من از فرایبورگ بخاطر بودن توی این خونه بود . این عکس رو ساعت شش و نیم صبح گرفتم وقتی همه خواب بودند و من با این منظره کیفور دو عالم بودم !

از خونه تقریبا ده دقیقه تا مرکز شهر فاصله داشتیم . درخت های بلند در هم تنیده تمام کوچه ها رو سایه کرده بود . خونه ها با خونه های محل زندگی ما کاملا فرق داشت . جایی که ما زندگی می‌کنیم بیشتر خونه ها ویلاییه و چندتایی هم آپارتمان هست که تقریبا نوسازه . اما اینجا خونه ها همه آپارتمان های قدیمی و زیبا بودند . از این آپارتمان هایی که تو نمای ورودیش مجسمه ی یک فرشته داره یا مثلا مجسمه ی مریم در حال بوسیدن عیسی ! و این داستان درمورد تمام خونه ها بود . اینه که کوچه های خیابون و خونه ها هم برای من مثل موزه بود و من از راه رفتن تو کوچه های معمولی هم لذت میبردم . 

شهر هم مثل تمام شهرها یک قسمت قدیمی داشت با کوچه های زیبا و کافه های همیشه مملو از آدم و آفتاب و خلاصه همه ی چیزهای خوب . شب دوم وقتی رسیدیم خونه متوجه شدم دیگه نمیتونم راه برم ! درواقع پاهام از مچ به بالا یک طوری گرفته بود و درد میکرد که باید خودمو روی زمین میکشیدم . خب ما آدم‌های بی جنبه ای هستیم . روز اول توی بازل تقریبا تمام کوچه ها و خیابون هاش رو دیدیم . ساعت من دم به دقیقه پیغام میداد که “ آفرین امروز رکورد راه رفتنت رو شکستی!” دوباره ده دقیقه بعد :” آفرین امروز رکورد سوزوندن کالری خودتو شکستی!” دوباره ده دقیقه بعد”آفرین امروز بیشتر از چیزی که باید تمرین کردی” بعد استیو جابز اینجا باید یک آپشن هم میگذاشت که وقتی بی جنبه بازی درمیاری و نمیفهمی داری چیکار میکنی هم یک پیغام بده که” بسه دیگه ! داری خودتو به گ.. میدی ( یا یکم مودبانه تر !)!” ولی خب استیو جابز هم نقص هایی تو‌ زندگیش داشته ! 

بهرحال روز آخر که میخواستم برگردیم با همون پا درد و کمر درد تصمیم گرفتیم یک سر هم بریم بادن بادن چون توی مسیر بود ! الان که دارم اینا رو مینویسم احساس میکنم مسخره ی خودمونو درآوردیم ! 

اما امان از این بادن بادن که عجب شهری بود . من فکر میکنم در انتخاب مقصد اشتباه کردم و باید به جای فرایبورگ بادن بادن رو انتخاب میکردم . شیک ترین و لاکچری ترین و تمیزترین و قشنگ ترین شهری بود که دیده بودم که به خاطر چشمه های آب گرم و فواره ها و آب نماهاش معروفه . آب نماهایی که هرگوشه ی شهر که چشم میگردوندی یکی ازش رو میدیدی . 

 

الان هم ناراحتم که برگشتیم خونه ! ناراحتم که باید یک کود لباس رو بشورم ( البته من نه ، لباسشویی . ولی خب من که باید ببرم بریزم تو لباسشویی ، بعد برم در بیارم و لباسهارو پهن کنم و بعد جمع کنم و اتو بکشم و بذارم توی کمد !!!) . همه ی این کارها رو وقتی میخواستم بریم هم کردم ولی اونجا نمیفهمیدم چون خیلی سرخوش بودم ولی الان ناخوشم که خوشگذرونی ها تموم شد . 

ولی این چند روز خیلی خوب بود . خیلی بیشتر از چیزی که فکر میکردم و برام خیلی بیشتر از یک تعطیلات و خوشگذرونی ساده بود . احتمالا بعدا بیام و چیزمیزهای فلسفی طوری بنویسم که ناشی از بیکار بودن و فرصت فکر کردن در این چند روز بوده ! 

امیدوارم در آینده این امکان به محیط بلاگ نویسی اضافه بشه که بشه موسیقی متن گذاشت روی چیزهایی که مینویسی . اونوقت من این آهنگ رو میگذاشتم رو همه ی این چند روز سفرم :)