25 یونی ، برشی از زندگی

منتظر یه فرصت ام که یک چایی دم کنم و بعد یادم بیاد نه قند داریم و نه آبنبات و نه نبات و بعد خودکار رو بردارم و روی کاغذهای یادداشت خرید بنویسم نبات با چند تا علامت تعجب . بعدش احتمالا باید این دفعه بنویسم “لطفا این نباتو از یک جایی پیدا کن . چایی تلخ خوردن نداره !” و آماده باشم که دفعه ی بعد که اومدم آشپزخونه ببینم همسرم برام نوشته : “قند زیاد برات خوب نیست :)” و اینو میگه نه چون واقعا معتقد باشه قند زیاد خوب نیست ، نه ! فقط چون خودش نبات نمیخوره ! و منم که اصلا فرصت ندارم بیرون برم درنتیجه باید فکر دیگه ای بکنم و بعد با لیوان چایی ام و یک تیکه کیک لم بدم یک جایی . همینطوری الکی و بی هدف . اما فرصتش نیست .

 یک جایی بود همین چند وقت پیش که متوجه شدم هرچی دارم جلوتر میرم کمتر و کمتر وقت فراغت دارم . از صبح تا شب درگیر ایمیل فرستادن ام و یادمه خیلی قدیما یک جاهایی درباره ی متدهای برنامه ریزی و این چیزها میخوندم که گفته بود مثلا صبح که از خواب پامیشید سریع نرید سراغ ایمیل هاتون و با خودم فکر میکردم اصلا چرا آدم باید سر صبح بره سراغ ایمیل‌هاش ؟! و اصلا مگه تو ایمیل های آدم چه خبره ؟ حالا میفهمم چرا . چون همه ی زندگی انگار اونجاست . ایمیل های شخصی یک طرف ، کاری یک طرف ، مهد پنگوئن یک طرف ، صورت حساب چی و چی یک طرف ، خریدهای آنلاین یک طرف و یک عالمه چیز دیگه . بعد وقتی کار و ایمیل ها و غذا پختن و شنیدن حرف های پنگوئن و بازی کردن باهاش و امور مربوط به خونه و اینها تموم میشه تازه میگم بسم الله الرحمن الرحیم و می شینم پای سوالات گواهینامه ! که اونجا خودش یک منبر جدیدیه که روحیه ی جدیدی هم می طلبه .

 اینه که فکر میکنم چرا هرچی جلوتر میرم شلوغ تر و شلوغ تر میشم ؟! ولی راستش اصلا شکایتی ندارم که وقت هیچ حرکت اضافه ای ندارم . درسته که دیروز از خواب با سردرد بدی بیدار شدم که اصلا دلیلش رو نمیدونم و سر کار فوق العاده شلوغ و پر داستان بود طوری که با خوردن دو تا لیوان قهوه ی سیاه هنوز هم سردرد داشتم و احساس میکردم این فشاری که بابت فهمیدن زبان به مغزم میاره صدبرابر یک کار بدنیه و بعد برگشتم خونه و پنگوئن کلی بهونه گرفت و میگفت بیا بشین کنار من و باهام بازی کن و ذره ای هم حاضر نبود از خواسته اش کوتاه بیاد و همسرم مدام با تلفن و توی جلسه و این طرف و اون طرف صحبت میکرد و خونه نامرتب بود و همه چیز به نظرم در معرض انفجار بود ، اینقدر که یک لحظه خودم رو دیدم که نشستم توی اتاق و دارم گریه میکنم ! خیلی احمقانه بود اما درحالیکه گُرگُر اشک می ریختم نمیدونم چرا هیچ غمی نداشتم ! یک حالتی بود که فقط خستگی و عصبانیت توش بود و نه هیچ غم و ناراحتی ای . بعدش با سرعت عجیبی خودم‌ رو جمع و جور کردم و به ادامه ی زندگی پرداختم درحالیکه حتی یک لحظه هم فکر نکردم کاش یکی از این اعصاب خوردی ها نبود ! یعنی خیلی جالبه که اعصاب خوردی های زندگی هم برات خوشایند باشه یا لااقل ناخوشایند نباشه و من باورم نمیشه که میشه زندگی اینطوری هم باشه . تو این مسیری که میرم میدونم آینده رو به تنگ تر شدن و تنگ تر شدن میره و راستش خیلی راضی ام از بودن توی این تنگناها .

بی ربط نوشت : چند روز پیش داشتم فکر میکردم یه اسمی برای همسرم پیدا کنم که اینقد نگم همسرم همسرم . بعد رفتم بهش گفتم تو مثلا بخوای برای خودت یه اسمی بذاری که کسی نفهمه چی میذاری ؟ بعد یکم فکر کرد و گفت : خودمو نمیدونم ولی اسم تورو میذاشتم لیمو !!!