اون روز کریستف را که دیدم شروع کرد از زمین و زمان حرف زدن الا گندی که زده بودم . هی چیزهای مسخره تعریف کرد و خندید و از این و اون گفت تا اینکه ماگالی آمد . اونم راست اومد سمت  من و خندید و گفت می بینم که سرت هنوز سرجاشه . گفتم آره سرجاشه و دوتایی خندیدیم . کریستف با نگاهی که پر از علامت تعجب بود گفت چی شده ؟ ماگالی گفت دیروز بابت اون جریانی که بهت ایمیل زدم اینقد نگران شده بود که می ترسید تو امروز سرشو ببری ! کریستف دوباره خندید و بعد شونه هاشو انداخت بالا و رو به من گفت : منم ممکنه فراموش بکنم خیلی چیزا رو . مخصوصا وقتی استرس و فشار کاری داری ولی اصلا مهم نیست . و بعدم این جمله ی تکراری رو گفت که : passiert ! یعنی اتفاق میفته دیگه و خنده کنان رفت . 

من نمیدونم بقیه ی جاها چه خبره اما جایی که من کار میکنم خبری از سلسله مراتب اداری و اینا نیست . مثلا اینطوری نیست که الان مدیر اومد این علامت مخصوص حاکم بزرگه ، همه احترام بذارید !! یا مثلا چون این چون مدیره یک سری کارها رو نکنه و فقط بشینه پشت میز . 

حالا کار ما به جایی رسیده که همین کریستف یک روز اومد و گفت تو کدوم شهر زندگی میکنی ؟ گفتم فلان جا . بعد گفت کجای فلان جا ؟ منم گفتم فلان جای فلان جا !! بعد گفت میدونستی من چند تا خیابون اون طرف تر زندگی میکنم ؟! بعد پرسید که چطوری میای و میری ؟ منم توضیح دادم با وسایل حمل و نقل عمومی و خط یازده ! بعدم غرغر کردم که باید بعد از ده سال رانندگی دوباره اینجا گواهینامه بگیرم . اونم گفت خب اگه تایم مون به هم بخوره میتونی صبح ها با من بیای . حالا من تو اون لحظه از یک طرف از خوشحالی ، خودم نمی گنجیدم توی پوستم ! ازون طرف هم میخواستم یه تعارفی کرده باشم که اینم نمیدونستم چطوری باید بگم ! اینه که یک چند لحظه هیچی نگفتم . اونم گفت بهرحال برای من فرقی نداره میتونی صبح ها با من بیای میتونی هم با وسایل نقلیه عمومی بیای . هرطور راحتی . اینجا بود که دیدم فضا اصلا فضای تعارف و این مسخره بازیا نیست . اینه که گفتم خب من که ترجیح میدم با تو بیام … دستی کشید به پشتم و گفت با کمال میل .. تا وقتی گواهینامه بگیری میتونی با من بیای :) 

حالا اگه فکر کردید من با فلان جام ! افتادم تو کاسه ی عسل که صبح سوار آئودیِ مدیرم میشم و میرم سرکار باید بگم اشتباه فکر کردید . چون تو اون ساعت صبح آخرین چیزی که دلم میخواد نشستن کنار یک آلمانی و داشتن یک مکالمه به زبان آلمانیه ! حتی به عنوان آخرین چیز هم اینو دلم نمیخواد ! و ازونجایی که خارج از محیط کار هم راجع به کار حرف نمیزنن ( اصلا انگار برنامه ریزی شدن که فلان جا باید درباره ی فلان چیز حرف بزنن و فلان جا نه !) ساعت شش صبح مکالمه اینطوری شروع میشه که : خب mäuschen چطوره ؟! یعنی موش کوچولو ! و منم از موش کوچولوی اون که همسن پنگوئن منه میپرسم و بعد من ساکت میشینم و سعی میکنم بفهمم که کله ی صبح داره چه داستانایی از مهد کودک و وضعیت اتوبان ها و افزایش بی سابقه ی دمای آلمان و اینکه وقتی هوا گرم میشه باید چیکار کنیم و ازین چیزها تعریف میکنه !

یک تیپیکال دویچی هم هست که هرروز با کت و شلوار و مرتب و تمیز میاد یه جوری که واقعا برام سواله سر صبحی کی وقت میکنه این لباسا رو تنش کنه و کفشاش اونطوری واکس بزنه و نظرش درباره ی من که مثل خودش صبح ها از زیر اتو رد نمیشم بیام سرکار ! و تهش که میخوام به خودم برسم موهامو باز میذارم و یک پیس عطر میزنم چیه  ؟! و آیا پشیمونه از داشتن کارمندی مثه من یا نه ؟! که یک‌ روز پرسید این عطری که میزنی چیه ؟! چون بوی خوبی داره . از خودم راضی شدم که حداقل همین پیس عطر خوشایند اومده . 

حالا چند روز پیش اومدم بشینم یک سری کاغذ روی صندلی بود . گفتم اینا چیه ؟ گفت این یه روزمه اس که تازه به دستم رسیده . ببین اسمش امرو هست و تازه از ترکیه اومده اینجا .. رشته اش مثه توئه و این دانشگاهی که درس خونده دانشگاه خوبی تو استانبوله .. نظر تو چیه ؟ بعد من که سر صبح هنگ کرده بودم فکر کردم اشتباه شنیدم و برگشتم گفتم : نظر من چیه ؟! بعد یک طوری سرشو تکون داد انگار مثلا خیلی طبیعیه . نگاه سرسری ای به رزومه اش کردم ‌ گفتم نمیدونم .. بعد دستشو گذاشت روی یک جای رزومه اش و گفت مشکل فقط اینجاس .. زبان انگلیسی اش ضعیفه . گفتم آها ! بعد گفت حالا به ماگالی و لوکاس هم بگم ببینم نظر اونا چیه ! 

حالا جاهایی که تا من تا پیش از این کار میکردم مدیر کارمندش رو هیچی حساب نمیکرد بعد این میاد از من که خودم هنوز تازه واردم‌ نظرمو درباره ی استخدام یکی دیگه میپرسه و همینطور از بقیه ی کارمنداش. 

فلذا آدم دلش میخواد یک ماچ گنده به کله ی همچین مدیر باکمالاتی بزنه !

ولی الان تنها چیزی که واقعا و از صمیم قلبم میخوام نه ویلا تو شماله نه بنز و بی ام و ! بلکه میخوام که زبانم خیلی خوب بشه یک طوری که سر صبح که میرم تا نیم ساعت هنگ نباشم و بعضی وقتا مجبور نباشم دوباره بگم ?Wie Bitte چون اینا رو خیلی محترم و مودب دیدم و هر جایی که لازم بوده واقعا کمکم کردن و خلاصه هیچ بدی ای ازشون ندیدم به جز همین زبان شون ! چطوریه که همیشه باید یک جای کار بلنگه ؟! چطوریه که آدمیزاد هیچ وقت نباید صددرصد احساس خوشبختی بکنه ؟ به تیریش قبای کی برمیخورد اگه خدا همچین شرایطی رو هم می آفرید ؟! 

سوال : آیا همه ی دنیا اینقد که من از شنیدن اخبار تلسکوپ جیمز وب ذوق میکنم و حیرت میکنم ذوق میکنن و حیرت میکنن ؟! 

پاسخ : نه فقط تو فهمیدی چقد خفنه این موضوع !!