توی مکالمات درونیم با خودم فکر کردم انرژی هیچی رو ندارم دیگه . حتی یک مکالمه ی معمولی . درنتیجه میتونیم جدا از هم زندگی کنیم . قیافه اش اومد توی ذهنم و جواب احتمالی صددرصدش ! که سرشو تکون میده و میگه ازت می ترسم وقتی همیشه آخرین گزینه اولین گزینه اته ! خستگی ام از همه چی توی زندگی اینقدر هست که توضیح نمیدم که خوب یا بد دیگه انرژی ای برای درست کردن هیچی و مطلقا هیچی توی زندگی ندارم و همین هایی که الان برای خودم دارم و داشتم کافیه . به نظرم اینا برای زندگی دو تا آدم هم کافیه . یا سه تا یا حتی چهار تا . همین که اینا فقط تو ذهن من میگذره و من حوصله ندارم دربارشون حرف بزنم هم نشون میده که چقدر همه چیز برام کافیه . 

گلوم درد میکنه و فکر میکنم شاید کرونا گرفتم . بعد فکر میکنم بد هم نیست اگه کرونا داشته باشم . بعد هفته ی دیگه تعطیل میشم . هفته ی اول آگوست که از یک ماه پیش آماده باش برای همه زدن و گفتن که چقدر کار داریم . به کریستف گفتم هفته اول آگوست دو سه روز مرخصی بهم بده . مهد پنگوین دو هفته تعطیله و واقعا به مشکل میخوریم . سعی کرد نشون بده که میفهمه شرایط رو با گفتن این جمله که 'دختر منم تعطیله و همسر منم سرکاره ولی هفته ی دیگه شرایط یکم خاصه.'  بعد پریروز درومد و گفت باید درباره ی برنامه ی هفته ی بعد صحبت کنم . میدونستم میخواد بگه که نمیشه بهت تعطیلی بدیم و ازین حرفا ولی نمیدونستم میخواد بگه کل هفته رو بیا . خنده ام گرفت ولی ناراحت نشدم . میدونستم اگه یک درصد میتونست کار دیگه ای می کرد و این شرایط برای همه است . بعد گفت راستی برنامه ی این هفته رو هم مجبور شدیم یکم تغییر بدیم . حالا فردا رو که برام قابل درکه که نیای ولی شنبه و یکشنبه بیا ! با تعجب گفتم شنبه یکشنبه ؟! برنامه ی کاری رو باز کرد ولی حوصله ی توضیحات اضافه نداشتم اینه که گفتم اوکی .رفاقتی ازم خواسته بود منم رفاقتی قبول کردم . نمیدونم بده یا خوبه اگه کرونا داشته باشم ؟!

به قول اون بنده ی خدا این کمال گرایی شاید خیلی باکلاس به نظر بیاد ولی واقعا مرضه و مرض جدی ای هم هست . بعد همون روز میشاییلا اومد و پرسید کریستف برنامه ی هفته ی بعد رو بهت داده ؟ میخواستم ببینم اوکی ای ؟ میشاییلا به قول اینا بیگ باس! ه . به اونم گفتم آره . ازم کلی تشکر کرد. میتونستم یک کلمه بگم نه زیاد راضی نیستم چون خسته ام و مهد بچه ام دو هفته تعطیله و دو هفته توی خونه است و برای تولدش فقط یک روز وقت دارم که اونم به علت مریضی کمال گرایی یک برنامه ای ریختم که خودم رو سرویس عالم کردم چون میخواستم بهترین کاری که میتونم رو کرده باشم و الان اینقدر له ام که حتی تصور یک سلام کردن به آلمانی هم اشک مو در میاره . ولی اونجا فکر کردم میتونم و چیز زیاد مهمی نیست . 

دیروز بعد از مدتها اومدم خیلی به خودم برسم یک خط چشم مشکی کشیدم توی چشمم . دو دقیقه بعدش که چشمام تار شد یادم اومد که به این خط چشم حساسیت داشتم . تمام روز چشم هام خیس بودن انگار که یک لایه ی اشک توی چشمهام بود و بیرون نمیومد . یک جور مسخره ای بود مثل بغضی که توی گلوی آدم گیر میکنه . اینم اشکی بود که توی چشمم گیر کرده بود ! مجبور بودم برای همه توضیح بدم که به این خط چشم حساسیت دارم ولی وقتی خودمو توی ایینه ی دسشویی دیدم به نظرم زیاد دور از واقعیت نبودم .

گلوم درد میکنه و اصلا به درک همه چی ولی خسته ام . حتی همین گلو دردم بیشتر خسته ام میکنه . دستم چند روز پیش خورد به یکی از درهای اتاق های محل کار . این درهای احمقانه ی اتوماتیک که اینقدر سنگین ان که لهت میکنن . دستم کبود شد و درد میکنه . صبح حسابم رو باز کردم و دیدم یک مبلغ زیادی پول واریز شده برام . سر بحثی که چند روز با هم کردیم . عالم و آدم میدونن که پول و هرچیزی که مربوط به پوله به نظرم بی ارزش ترین چیز عالمه . اینقدر که هیچ وقت حتی بهش فکر هم نمیکنم چه برسه بشینم دربارش حرف بزنم . حتی یکی دو کلمه هم باهام حرف بزنه اینو میفهمه اون وقت چطور آدمی که این همه ساله داره باهام زندگی میکنه اینو نفهمیده ؟! یا همه ی دنیا دست به دست هم دادن که با قدرت منو له کنن ؟! 

اونایی که آخرین گزینه همیشه اولین گزینه شونه آدمای ترسناکی نیستن . اتفاقا آدمای خسته و هلاک و رنجور و آسیب دیده ان که انرژی ای برای این شرو ورای انگیزشی که بقیه میگن ندارن .