چند سال پیش که فقط چند روز از عمل مامانم گذشته بود یک بعدازظهر تابستونی زنگ زدم بهش و گفتم میریم دنبالش که بریم بیرون . وقتی رسیدم خونه هنوز از روی تخت هم بلند نشده بود . کمکش کردم که بلند بشه . وقتی میخواستم کمکش کنم که لباس هاشو عوض کنه یک لحظه ای بود که دست از همه چی کشید . توی چشم هاش خستگی و درد و عصبانیت بود . عصبانی بود چون هیچ وقت یادم نمیاد از کسی برای هیچ چیزی و مطلقا هیچ چیزی کمک خواسته باشه . عصبانی بود چون فکر میکرد اونه که باید به من که دو روز دیگه اش زایمان داشتم خدمات بده نه من به اون . اینطوری فکر میکرد چون بارها توی این سالها بهم گفت اونقدر که باید به تو کمک نکردم .. من میشناختمش و میدونستم همه ی اینا بیشتر از دردهایی که داشت اذیتش میکرد . ولی ظاهرش هیچ کدوم از این چیزها رو نداشت . فقط یک نفس عمیق کشید و در یک وضعیت استیصال گفت : 

حتما کارم تو این دنیا تموم نشده که هنوز نفس میکشم ... و بعد هم لباساشو عوض کرد و با هم رفتیم بیرون . 

من خیلی وقته فکر میکنم اینکه آدمها میتونن اینقدر ایمان و اعتقاد داشته باشن شاید ژنتیکیه . وگرنه یکی مثل مادر خودم رو واقعا کم دیدم . ایمانش یک چیز فوق العاده درونیه . نه برای تظاهره و نه هیچی . از تمام مشکلات و مسایل زندگیش مستقله . یک چیزیه انگار برای خود خودشِ . حتی هیچ وقت بروزش هم نمیده و لحظه هایی مثل اون شب که برگرده و بگه طرز فکرش چطوریه اینقدر کمه که من تو زندگیم غیر از چند بار محدود چیزی یادم نمیاد . یادم نمیاد هیچ وقت این نگاه و اعتقادش رو به ما که نزدیک ترین آدمهاش بودیم تحمیل کنه . نگاهش به تمام دنیا و متعلقاتش معجزه گونه است . برای بودنش از هیچ کس طلبکار نیست و برای همه ی اتفاقاتی که براش افتاده هم هیچ گله ای نداره . در یک صلح عجیب غریبیِ با همه چیز . 

خیلی وقتا دلم میخواد الکی هم که شده وانمود کنم که منم اینقدر با ایمانم و به یک چیزهایی اعتقاد دارم ولی یک جایی از منطق هست که وقتی بهش میرسی دیگه بعدش نمیتونی خودتو گول بزنی و به نظر من اینجا همچین هم جای ایده آلی نیست و زندگی از اینجا جادویی و زیبا نیست . 

براش دعوت نامه گرفتیم و بعد دیدیم که سفارت تمام نوبت هاشو بسته . همسرم نشست و یک ربات نوشت و چند روزی گذاشت و دیدیم نوبتی باز نشد . دعوت نامه رو با پست فرستادیم به این هوا که حالا حالاها نمیتونیم نوبت بگیرم و دو روز بعدش یک نوبت باز شد برای اول سپتامبر ! دعوت نامه هنوز به دستشون نرسیده و معلوم نیست کجاست و هفته ی دیگه نوبت دارن . بهش زنگ میزنم و براش توضیح میدم که باید برن پست مرکزی و ببینن کجاست چون بدون اون نرن سفارت سنگین ترن ! احتمالا از صدام معلومه که چقد حرص میخورم که میگه : مادرجان حرص و جوش نخور اگه قسمت باشه میرسه . میگم مادر من مگه میخوای بری کربلا که باید قسمتت بشه ؟! صدای پوزخند همسرم رو میشنوم و بعد صدای مامانم رو که میگه : هرقدمی که میخوای برداری باید به صلاحت باشه . اگه چیزی به صلاح آدم نیست نباید براش اصرار کنه .. همسرم برمیگرده و یک طوری سرشو تکون میده که یعنی یاد بگیر !

 آره واقعا دوست داشتم این چیزها یاد گرفتنی بود یا یک طوری میشد منم اینطوری به همه چیز نگاه کنم . کاش من همین یک دونه چیز رو از مامانم به ارث میبرم . آخرش وقتی بهم میگه : اصلا بهش فکر نکنم .. برو یک دم نوش گل گاو زبون درست کن بخور امید به خدا همه چیز درست میشه .. گل گاو زبون داری یا تموم شدن ؟..

 امید به خدا ؟! با خودم میگم ای لعنت به این دنیا و ژن های من که به چیزی اعتقاد ندارن و مغز من که نمیفهمه قسمت چیه و شعور نداره که اصرار بیخودی نکنه و پست مرکزی و سفارت آلمان و دلتنگی و بقیه ی بول شت های عالم !