روزهای تعطیلی آدم عین برق و باد میگذره و روزهایی که باید کار کنه عین مورچه ! حالا ساعت پنج صبحه و من هم بیدار شدم و دیدم گویا قرار نیست دوباره خوابم ببره . بس که دیشب زود خوابیدیم ! نمی‌دونم چی شد یهو همه ساعت ده خاموشی زدن و رفتن زیر پتو ؟! حتی همسر من که هرشب تا جایی که جا داشته باشه و حتی بیشتر بیداره و باید به زور بخوابه ! یا پنگوئن که هرشب با این جمله میره روی تخت که “ من دوس ندارم بخوابم!” و اونم باید به زور بخوابه . 

ساعت پنج و نیمه و هوا هنوز تاریکه . روزهای روشن خداحافظ ! اولین روز از تعطیلاتم با یک حس زمستونی سپری شد . ز هم پیشم بود ولی سرما و پوچی زمستون هم گرفته بودم . هوا هم خوب سرد شده . یهو از هفده هجده درجه شده پنج شش درجه . در یک اقدام انتحاری همون روز برای نیم ساعتی برف هم اومد . من که خودم رو بستم به ویتامین دی و ورزش و از این حرفا ولی بازم دقایقی از روز هست که انگار سرما میره توی جونم و پنچرم میکنه و فکر می‌کنم چقدر همه چیز بی معنیه و از این حس ها . 

یادم میاد اون شب هم یک همچین شب سردی بود . من نشستم توی ماشین ‌و منتظر بودم که اون حلقه ای که قبلش با هم انتخاب کرده بودیم رو ببینم . شروع کرد تعریف کردن که رفته اون حلقه رو بگیره ولی نظرش عوض شده . اون خوشحالی و نیش بازم کم کم جمع شد و داشتم عصبانی می شدم . از خیلی وقت پیش رفته بودم و اون انگشتری که فقط یک نگین الماس کوچولو روش داشت رو انتخاب کرده بودم و حالا داشتم می شنیدم که رفته و یک چیز دیگه خریده . توی همون احوالات از جیب کتش یک جعبه ی انگشتر در آورد و بازش کرد و چرخوندش رو به من . توی اون تاریکی و سرما برق میزد . حالا که سالها ازش گذشته به نظرم جادویی هم میاد اون لحظه . دوباره نیشم باز شد و یادم هست که حتی گفتم که “این قشنگتره” چون قشنگتر بود و به جای یه دونه نگین چندین تا نگین کوچولو تر داشت و شبیه گل بود . درش رو بست و چند ساعت بعد در مقابل چشم فامیل و آشنا دستم کرد . آخر هم نفهمیدم این همه سال چطوری انگشتر میخره و قشنگ اندازمه درحالیکه خودم میرم توی مغازه و دستم می‌کنم و آخرش هم اون اندازه ای که باشه نیست !

اون شب هم سرد بود ولی من هنوز خیلی کوچیک بودم و سهمم از زندگی کم بود و زمستون برام معنی ای نداشت همونطور که تابستون نداشت . دیشب سر شوخی ‌و خنده گفتم ما چرا دو هفته صبر نکردیم که تولد من بود ؟! یا سه هفته بعدش که تولد خودش بود ؟! سر شوخی و خنده هیشکی جواب درستی نداد ولی واقعا یادم نمیاد چه عجله ای داشتیم که نمیتونستیم یکم بیشتر صبر کنیم و به جاش اینقدر مناسبت توی یک ماه برای خودمون درست نکنیم ! 

داشتم میگفتم اون شب هم سرد بود ولی برای من مهم نبود . بعضی وقتا فکر می‌کنم از بعضی خاطره ها هزارسال گذشته چون برام به شدت دورن . مثل اون شب . همه چیز رو با جزییات یادمه اما خیلی دور . حس عجیبیه . 

سال‌های قبل تو همچین روزی یک غذای خوب میپختم یا ازین حرکت ها و هیچ وقت هم کادو نمیخریدیم ! چون روم زیاده و معتقدم تو همچین روزی فقط باید کادو بگیرم ! امروز ولی هیچ برنامه ی خاصی ندارم . فقط میدونم پنگوئن رو میبریم مهد و مامانم رو میذاریم خونه و بعدش میریم بیرون . اینم از لابه لای حرفاش فهمیدم . لابد میریم قهوه میخوریم و درباره ی اینکه این همه سال چه گلی به سر هم زدیم حرف میزنیم ! 

من که آدم ساده ای ام ( یا حداقل بعد از این همه سال و دیدن زمستون های تاریک و سرد و اتفاقای ناجور و روی بد زندگی آدم ساده ای شدم ) و همین که بعد از این همه سال توی روز سالگرد ازدواج مون در همین حد هم شور داریم که برای خودمون یک ساعتی بریم بیرون خوشحالم و خدا رو شکر می‌کنم . اگه کادو بگیرم که دیگه فکر می‌کنم خوشبخت ترین زن روی زمینم :)