پدرم خیلی پیگیر فوتبال بود . یعنی خیلی ها . بعد وقتی جام جهانی شروع می‌شد اوضاع خونه ی ما به کل عوض می‌شد و ما باید تمام بازی های جام جهانی‌ رو می دیدیم حتی اونا که هیچ ربطی به ما نداشت . مثلا بازی گینه ی بیسائو با کاستاریکا ! ولی جالبش اینجا نبود . جالبش اینجا بود که این موضوع اینقدر برای پدر من مهم بود که تمام نتایج بازی ها رو روی یک دفترچه یادداشت می‌کرد ! دیشب هم همسرم نشسته بود و روی گوشیش تمام بازی ها رو آورده بود و با خودش میگفت خب اگه این ببره از این ، این میره بالا وگرنه اون میره و اگه اون بره بالا بعدش میخوره به اون یکی و بعد برمیگشت از اول و میگفت حالا اگه این نبره اون میره بالا !! و خلاصه همه ی امکان های موجود رو بررسی می‌کرد که یک لحظه پدرم رو دیدم که آخر یک شب بهاریه و اون نشسته روی مبل و دفترچه شو گذاشته روی پاش و با خودکار بیک مشکی یادداشت هاشو بررسی میکنه و با خودش حساب کتاب میکنه که اگه این تیم از اون تیم ببره چی میشه و اگه اون از این ببره چی میشه … و لازمه بگم که دلتنگ شدم ؟! دلتنگی ای از جنس فقط دلتنگی . سالهاست که این دلتنگی از غم دراومده . انگار که پذیرفته باشم اون رفته و غم من یا شادی من خللی توی این واقعیت وارد نمیکنه . حالا فقط دلتنگ میشم و خیلی زیاد به این فکر می‌کنم که “کاش بود”. خاطره ها یادم میان بدون اینکه اشک توی چشام جمع بشه .. 

اووووه از این خاطره ها .. حالا این خاطره ها انگار مال هزارسال پیشن و راستش وقتی حساب کتاب میکنم هم مال خیلی سال پیشن ولی هنوز برام زنده ان .. زندگی چقد طولانی به نظر میاد بعضی وقتا ..