بعد از برگشتن مامانم حس یک بچه ی هفت ساله رو توی اولین روز مدرسه اش داشتم . حسی که وقتی هفت سالم بود و برای اولین بار رفتم مدرسه و مامانم برگشت خونه نداشتم ! هنوز سوار هواپیما نشده نشستم توی ماشین و آلبوم منتخب country ام رو گذاشتم و فکر کردم با این حس بچه ی هفت ساله باید چیکار کنم ؟! به این فکر کردم که کاش حس خوبی داشته باشه و کاش بهش خوش گذشته باشه و کاش خاطره های خوبی براش ساخته باشم و سعی کردم با این چیزها به خودم دلداری بدهم ولی حتی اگه خیلی ام بهش خوش گذشته و حس خوبی داشته باعث نمیشه دلم تنگ نشه و دلم نخواد که کاش تا همیشه همینجا پیشم می موند . 

احتمالا از اینکه در دمای منفی زندگی میکنیم و هفته ی پیش در یخ زدگی مطلق بودیم و آفتاب که کلا نیست و اینها ، هم هست که حالم حسابی گرفته . جهنم اگر جای سردی بود احتمالا برای امثال من شکنجه ی بدتری بود ! 

یا اینکه در پی ام اس ترین روزهایم هستم و قادر به تحمل خودم هم نیستم و فقط دلم میخواهد بخوابم ! بعد از دیشب البته که هرکار میکردم خوابم نمی برد و احتمالا در مجموع سه ساعت خوابیدم . واقعا آدم های این سمت کره ی زمین باید مثل خرس ها این نصف سال را بخوابند ! یا حداقل من به این بخش از زندگی خرس ها که قادرند نصف سال را بی دغدغه بخوابند و حتی بخاطر دسشویی هم بیدار نشوند حسودی میکنم ! لااقل توی این روزها . 

احتمالا ننوشته بودم که هفته ی پیش رو اسباب کشی داریم . به خانه ای در واحد بغلی مان . یک طور عجیبی این خانه ی جدید را دوست دارم که نمی توانم دلیلی برایش پیدا کنم . حس خانه ی ایران مان را بهم میدهد . آنجا را هم خیلی دوست داشتم . توی آن خانه بیشتر از همیشه احساس گرما و امنیت می کردم . این خانه ی جدید هم همین حس را بهم می دهد . البته که بزرگتر هم هست و مبله هم هست و فرشهای قشنگی هم دارد و من عاشق فرش های قشنگ ام و قاعدتا اجاره اش هم بیشتر است ! ولی آن حس گرما و امنیت نمی دانم از کجایش می آید و چرا این خانه ی فعلی که سراسرش پنجره بود و هرکی می آمد توش میگفت “چه خانه ی قشنگی است” برایم آن حس را نداشت ! وسایل خانه ی جدید تکمیل است ولی ما به وسایل مان وفاداریم و اصرار داریم تا جایی که جا دارد وسایل خودمان را ببریم در نتیجه با اندک وسایلی مثل تلویزیون و مبل و تخت و بشقاب و کاسه و قاشق و این چیزها می رویم توی خانه ای که از پنجره اش درخت خرمالوی همسایه کناری دیده میشود . همین خرمالوهایی که روی درخت توی این سرما خشک نشدند ، بهم یک جور دیگه ای امید می دهند . چیزهای کوچک زیادی توی این خانه ی جدید هست که دوستشان دارم مثل کابینت های آشپزخانه ! ( و هیچ وقت فکر نمیکردم روزی از کابینت آشپزخانه خوشم بیاید !) یا شومینه ای که اطرافش شیشه دارد و زیرش یک جایی برای نگهداری چوب ها هست . رنگ پارکت ها ! خیلی چیزها خلاصه . 

ز و سین و بقیه پیغام می دهند که بیایند کمک ؟ و من فقط به ز می گویم که بیاید . مامان که نیست ولی خداروشکر اون هست . یادم نمی آید پارسال و سال قبلش چطور توی این سرما دوام آوردم وقتی یکی نبود مثل اون که بنشینم ور دلش و شبهای طولانی رو بگذرونم . حالا که هست انگار یکی دو جوون به جوون هایم توی این دمای زیر صفر اضافه شده ! 

مامان نیست و این پی ام اس لعنتی هم دست از سرم بر نمیدارد . این دیو ها هم که بیرون نرفتند و روزگارِ چون شکر هم هنوز نیامده است ولی من ، منِ بدبینِ عالم ، هنوز امیدوارم !