چشمامو به نوبت باز میکردم و آسمون یک دست خاکستری رو می دیدم و درخت کاج سفید رو . درخت کاج همیشه ی سال انگار روش برف نشسته . به همین مناسبت درخت موردعلاقه ام نیست . چشمامو می بندم و یادم میاد از تاکستان های انگور و آفتاب سوزان تابستون . وقتی می رفتیم شهرستان که کمک فک و فامیل بکنیم که انگورهاشونو باز کنند ( اینم ازون فعل هاست که تو لهجه ی ماست وگرنه همه ی ایران یک میوه رو از درخت می چینن ! ) . آفتاب اینقدر سوزان بود که بعضی از انگورا سر شاخه قرمز شده بودند . گوشه ی حیاط شیشه های آبغوره رو گذاشته بودند که اونها هم زیر آفتاب رنگشون و طعم شون عوض شه . وای چه رنگی می‌شد بعد از دو سه روز . وای چه طعمی می‌شد . چشمامو باز میکنم و آسمون با همون شدت ابری و خاکستریه . چشمامو می بندم و یاد قشم میفتم . آفتاب که افتاده بود روی آب های خلیج فارس . من لباس قرمز پوشیده بودم یا شال قرمز؟ یادم نیست … انگار یک شوری داشتم که الان ندارم و یا حوصله اش رو ندارم . نمی‌دونم . چشمامو باز میکنم و دوباره کاج سفید رو میبینم . 

تمام روز روی تخت دراز کشیدم و مطلقا نمیتونم تکون بخورم . از صبح فقط یک لیوان چایی خوردم که بالاش آوردم و یک مقدار آب که اونم بالا آوردم و چند بار دیگه هم بالا آوردم ولی دیگه چیزی توی بدنم نبود . صبحی به کریستف پیغام دادم که من نمی تونم امروز بیام چون دخترم مریضه . بیراه هم نگفتم . پنگوئن سرفه های شدیدی میکنه . گفت که یا خودت از دکتر مرخصی بگیر یا برای بچه و در ادامه گفت : میدونی که ؟ آره میدونستم و اصلا لازم به توضیحش نبود . فردا نوبت دکتر دارم و بعدش میخوام بهشون بگم که باردارم . خدا میدونه اینقدر سختمه و خجالت میکشم و اصلا نمی‌دونم چی بگم ‌و چیکار کنم که همینم حالمو بیشتر بد میکنه . با خودم فکر کردم همون برگه ای که دکتر داده و روش تایید کرده که باردارم رو ببرم بذارم جلوش ! چون حوصله‌ ی حرف زدن هم ندارم !

وسط سرما و گرمای امروز یهو گفتم : بریم دبی ! همسرم با تعجب گفت : دبی ؟! تو که همیشه از دبی بدت میومد ! راست میگفت . از دبی بدم میاد و دلم نمیخواد هیچ وقت یک قرون پولم رو اونجا خرج کنم ! گفتم کجا غیر از دبی آفتاب داره ؟! گفت : میریم یکی دوماه دیگه .. 

معلوم نشد یکی دو ماه دیگه کجا میریم ؟! و یعنی من باید یکی دو ماه دیگه این هوای لعنتی رو تحمل کنم ؟! و اصلا یکی دو ماه دیگه که همینجا هم هوا خوب میشه و .. چمیدونم اصلا ! 

به ز گفتم من که تو هر زمستون آلمان یکی دو سال از عمرم کم میشه ! و بعد همه خندیدند و همگی گفتند که زمستونای اینجا زیادم سخت نیست و ایرانم همینطوره ! اگه واقعا اینطوریه پس من چمه ؟! 

دیشب هم مثل امروز و چند روز پیش انگار توی یک دنیای دیگه بودم . افتاده بودم روی دور حرف زدن و بابت یک کاری بیزنس پلن می دادم . ز میگفت حاضره با من کار کنه ! بیزنس پلن رو تا تهش ترسیم کردم و وقتی اومدم خونه از تهش به بعد رو هم برنامه ریزی کردم ! فکر میکنم مغزم چیزهای معمولی رو نمی فهمه اما چیزهای دیگه ای رو می فهمه ! 

آخر سر امروز بعد از چندین و چند ساعت دراز کشیدن وقتی همسرم اومد که بهم سر بزنه که احتمالا ببینه هنوز زنده ام یا نه ؟ گفتم من دارم می میرم .. نکنه من بمیرم …  پوزخندی زد و گفت : عین همین جمله رو سری پیش که باردار بودی هم زدی !