از دیشب دو تا پنیک اساسی زده بودم . من دو بار تا حالا پام به اتاق عمل رسیده و دوبار بیهوشی رو تجربه کردم . اول اینکه از دیدن اتاق عمل و اون دیوار های سبز و اون نور کم و اون چراغی که میاد بالای سرت و اون دم و دستگاه های جراحی از چیزهای فلزی تا دستگاه های برقی می ترسم و اون فضا واقعا حالمو بد میکنه . دومین ترسم از بعد از عمل و به هوش اومدنه . تو ایران بیمار بیهوش رو میبرن تو یک اتاقی که فکر میکنم اسمش ریکاوریه و بیمار اونجا میمونه تا به هوش بیاد . وقتی به هوش میای خودتو میبینی تنها که یک جایی دراز کشیدی . بعد این طرف و اون طرفت رو‌ نگاه میکنی و میبینی بیمارهای دیگه ای مثل تو خوابیدن و هنوز به هوش نیومدن . نمیدونم چرا اصلا حس خوبی از این تجربه ندارم . انگار که یهو چشم باز میکنی و میبینی خودتی و خودت . البته بعدش یکی رو صدا می‌زنی ‌و میان و ازونجا نجاتت میدن ولی منظورم تجربه ی همون لحظه ی اوله . دیشب اینقدر فکری شده بودم که یهو به همسرم گفتم : نکنه من بیهوش بشم بعد به جای اینکه به هوش بیام بینم که دارم تو یک تونل سفید میرم پایان .. که اون البته کمی خندید و گفت تورو خدا ول کن ! این فکرا چیه میکنی ! 

امروز هم با همین تصورات راهی بیمارستان شدم . البته که خب در نگاه اول هم بیمارستان های اینجا با اونجا فرق داره . اما راهی بخش مذکور شدم . پرستار یک تخت بهم نشون داد و گفت این تخت توئه و بعد تخت رو برد توی اتاق و گفت اینجا اتاق توئه . اتاق شماره ۳۴ . ازم خواست که لباسامو عوض کنم و قرصی که باید رو بخورم تا نیم ساعت بعد که یک نفر میاد و منو میبره به اتاق عمل . قرص رو خوردم و داشتم توی پنیک هام دست و پا میزدم . اونجا به تنها چیزی که فکر میکردم این بود که کاش این پروسه هرچه زودتر تموم شه . بلاخره یک آقایی اومد و من رو که روی تخت دراز کشیده بودم برد طبقه ی اول . توی راه یادم اومد بار قبلی که کورتاژ کردم خودم با پای خودم رفتم توی اتاق عمل و دراز کشیدم روی تخت اتاق عمل و بیهوش شدم ! با اینکه بیمارستانم خصوصی بود و حداقل باید مثل اینجا می بردنم . رسیدم به یک اتاقی که نور سفید زیادی داشت و دیوارهاش هم سفید بود و چیز خاصی هم اطرافم نبود . خانم نسبتا چاقی که صدای خفه ای هم داشت و حتی از پشت ماسک هم معلوم بود که لبخند خیلی گشادی روی لبهاشه اومد و خودشو معرفی کرد و گفت که می‌خواد دستگاهی رو بهم وصل کنه که ضربان قلب رو بگیره و همینطور می‌خواد سرم بزنه . وسط صحبت هاش گوشیش زنگ خورد . با عجله گوشی شو دراورد و خاموشش کرد و گفت : این ساعتی که دیروز کوک کردم و فراموش کردم خاموشش کنم و خندید . خیلی آروم به دست هام دستی کشید و گفت سردته ؟ گفتم : آره . گفت خب چرا نمیگی ؟ و بعد یک چیزی روم انداخت و به برق وصلش کرد و بعدش به سرعت دمای خوشایندی رو حس کردم . گفت که می‌خواد سرم بزنه و این یکم درد داره . دست‌هامو دوباره دستی کشید که شبیه نوازش بود و سرم رو‌ زد . گفت تنهات میگذارم تا یکم آروم بشی . رفت بیرون و حدود پنج دقیقه بعد آقای جوونی اومد و خودشو دکتر بیهوشی معرفی کرد و ازم خواست که آرامش خودمو حفظ کنم . توضیح داد که عمل سختی نیست . گفتم از کی میتونم آب بخورم ؟ گفت اگه مشکلی نباشه بلافاصله بعد از عملت و بعد گفت میدونم احتمالا تشنه اته .. عملت چند دقیقه دیگه شروع میشه و خیلی زود هم تموم میشه . و بعد رفت . یک آقای نسبتا میان سال تری هم اومد و حالم رو پرسید . با خودم فکر کردم شاید دکتری که قراره عمل بکنه اینه . چون اینجا برخلاف ایران دکتری که ویزیتت میکنه عمل نمیکنه و مثلا دکتری که نه ماه میری پیشش برای چک اپ ، روز زایمان اصلا نیست . ولی از فکر اینکه یک آقا قرار باشه این کارو بکنه رفتم توی خودم و خودمو متقاعد کردم که این آقا اصلا کاره ای نبوده ! بلاخره چند دقیقه بعد آقای دکتر جوان و خانم چاق مهربان اومدن . آقای جوان که منو مدام با اسمم صدا میزد اومد بالای سرم و دستی کشید به پیشونیم و گفت که چطوری ؟ گفتم که به نظر خوبم ! گفت عملت خیلی ساده است . تو قراره به خواب بری و وقتی بیدار شی همه چیز تموم شده . سرمو به نشانه ی تایید تکون دادم . بعد پرسید حالا به من بگو اسمت چیه ؟ با تعجب نگاهش کردم و به سرعت فهمیدم که جهت میزان هوشیاری ام میپرسه . اسمم رو گفتم . گفت تاریخ تولدت رو بگو . گفتم 12.09.88 خندید گفت درست گفتی فقط برعکس گفتی . گفتم به شیوه ی امریکایی ها گفتم ! دوتایی خندیدند . صرفا خواستم بگم که حواسم هست و اونقدر بیهوش نیستم هنوز ! و دوباره دستشو کشید روی سرم . گفت میدونی برای چی قراره عمل شی ؟ براش توضیح دادم . اومد بالای سرم و گفت : همکار من الان یک مایعی رو میزنه به دستت بعدش به سرعت بیهوش نمیشی ولی احتمالا سرت یکم گیج میره و این دقیقا برعکس تجربه ی من تو ایران بود . اونجا میگفتن الان یک نفس عمیق بکش و وقتی میکشیدی تمام ! دیگه هیچی نمی فهمیدی . ولی اینجا اون مایع رو که زد قشنگ توی دستم حسش کردم . بعد کم کم حس کردم پاهام دارن بی حس میشن . آقای جوان دوباره اومد روی سرم و صدام کرد . نگاهم افتاد به چشمای آبیش . گفت هنوز بیداری ؟ با یک حالت نیمه هوشیاری سرمو تکون دادم . سرشو آورد نزدیکتر و گفت الان کم کم خوابت میبره ... خواب خوبی داشته باشی و دیگه فقط چشماشو یادمه که بخاطر لبخندش چروک شد . 

آقای جوان صدام کرد و چشمامو باز کردم . هنوز تو همون اتاق بودم و آقای جوان و خانم چاق مهربان هم بالای سرم بودن . آقای جوان گفت خب عملت تموم شد . همه چیز عالی بود . حالت خوبه ؟ درد نداری ؟ بهش گفتم ساعت چنده ؟ جوابم رو با سوال “ساعت چنده ؟!” جواب داد.احتمالا به عنوان آدمی که از بیهوشی درومده سوال احمقانه ای پرسیدم . گفت یازده . گفتم بیشتر از نیم ساعت بیهوش بودم ؟ گفت عملت یک ربع طول کشید ولی تو بیشتر بیهوش بودی . همون آقای صبحی اومد و منو برد به اتاق شماره ی ۳۴ . چند ساعتی اونجا بودم و بعد هم مرخص شدم .

 نمیتونم توضیح بدم ازاینکه با شنیدن اسمم ( هرچند با لهجه ای اینا ) به هوش اومدم چقد حس خوبی داشتم . ازاینکه اون اتاق عمل کوفتی رو اصلا ندیدم . از اینکه لحظه ای که بیهوش شدم برخلاف دوبار قبلی چقد آروم و بدون استرس بودم . ازاینکه همه ی آدم هایی که باهام ارتباط داشتند چقد آروم و مهربون بودند . تجربه ی خودم رو به خاطر این از دست دادن جز بدترین و غم انگیزانه ترین تجربه های زندگیم میگذارم اما تجربه ام از عمل خیلی خوب بود . نمیدونم کی کجای کتاب ها ما رفته نوشته آلمانی ها آدم های سردی ان ؟! من با قاطعیت میگم که نه تنها سرد نیستند بلکه جز مهربان ترین و فهیم ترین آدم‌هایی هستند که من دیدم .