امروز آرنولف که هر هفته دو سه روزی میاد و به عنوان رییس و همه کاره ی ما ، یک سَری به مایملکش و زیر دستی هاش که ما باشیم میزنه و میره ، اومد و یک دوری زد و یک حال و احوالی کرد و پرسید که خوب شدم یا نه ؟ و بعد رفت پیش میشاییلا و یک نیم ساعتی با اون حرف زد و وقتی برگشت ‌واستاد و زل زد بهم . اولش نفهمیدم ولی بعد نگاهش کردم و دیدم با اون چشم های آبی تیره همچین سفت زل زده بهم . خندم گرفت و گفتم : چیزی شده ؟ بعد گفت : آهااا منتظر همین لبخند بودم و‌درحالیکه راهشو کشید به سمت اتاقش بلند گفت : 

!!Wirklich schönes Lächeln 

یعنی واقعا لبخند قشنگی داری . بله خب خوبه دیگه رییس همه ی دم و دستگاهِ محل کارت اینقد بهت لطف داشته باشه و نه تنها اون ، بلکه همه در نهایت محبت باشن اماااا … من تصمیم خودمو گرفتم . 

میخوام یکی دو تا دوره ی آنلاین رو بگذرونم و محل کارمو عوض کنم . بااینکه خداشاهده تا خرخره ازشون راضیم و تو زندگیم فکر نمیکردم بشه تو همچین محیطی و با همچین آدمایی خوبی کار کنم اما من فهمیدم که ما اصلا نمیتونیم با آرامش زندگی کنیم . ما دقیقا همون موجیم که آسودگی ما عدم ماست . ما زندگیمون بدون چالش اصلا انگار جلو نمیره . نمیدونم ما چمونه ولی همینطوری ایم دقیقا که وقتی همه چی اوکیه همه چی رو میریزیم بهم و میریم تا برای خودمون یک‌ چیز دیگه بسازیم . من مطمئنم بهشت رو هم به ما بدن بعد یک مدت خرابش می‌کنیم و یک چیز جدید جاش می سازیم !

این ما که گفتم منظورم خودم و همسرم بود . و احتمالا خیلی های دیگه …