خانمی هست که سالهاست توی اینستاگرام می نویسه . توی شهر من زندگی میکنه . شهر قبلی من ! در محل کار شوهرخواهر من کار میکنه و تا چند سال قبل جایی خونه داشت که من هرروز از خیابون اش رد می شدم . باید ده سالی باشه که می خونمش . به قول همسرم توی اینستاگرام هم که همه دنبال عکس های خوبن ، من دنبال نوشته های خوبم ! سالها عاشقانه های لطیف و گاه به گاهی برای همسرش می نوشت . چند وقت تنها زندگی می‌کرد و از چیزهایی که می نوشت معلوم بود که زندگی بر وفق مرادش نیست . فکر میکنم سال پیش از همسرش جدا شد چون همسرش با کس دیگه ای رابطه ی بهتری رو تجربه می‌کرد ! من چون زیادی می خونمش یادم هست که اون آقا رو واقعا دوست داشت . نه از این دوست داشتن های سطحی . تمام چیزهایی که ده سال پیش و هشت سال پیش و شش سال پیش براش می نوشت رو یادم هست . بعد از جدایی هم همیشه میگفت که نتونسته ازش متنفر بشه . هرچند تنفر یا دوست داشتن یا نداشتن اش یا هرچی توی این وضعیت دردی ازش دوا نمیکنه . 

من درست و حسابی نمی تونم درکش کنم چون همچین تجربه ای نداشتم . نمی تونم از تنهایی ای که بین خودش و دخترش هست و دربارش زیاد می نویسه دقیقا سر در بیارم . ولی بعضی وقت ها خودمو میگذارم جاش و چیزی که عجیبه اینه که تا چند سال پیش از فکر کردن به همچین موقعیت هایی هم بهم می ریختم . می تونستم بنشینم و تصور کنم که ممکنه روزی آدم های دوست داشتنی زندگیم رو به هر دلیلی از دست بدم و نمیتونم توضیح بدم که چه استرسی می گرفتم و چطوری از فکر کردن بهش فرار می کردم . حالا اما وقتی بهش فکر میکنم هیچ حس خاصی ندارم . میدونم ممکنه این اتفاق یا اتفاق های بدتری برای من هم بیفته و آره خیلی سخته و خیلی تلخه و خیلی مزخرفه اما اینو میدونم که اگر هنوز زنده باشم میتونم زندگی رو ادامه بدم . به خودم افتخار نمیکنم برای این داشتن این حس . شاید هم باید به خودم افتخار کنم ! از اینکه دیگه این موقعیت ها برام استرس زا نیستند و فهمیدم خودم برای خودم کافی هستم . از اینکه از ترس های زیادی خالی شدم . من فهمیدم روزهای سخت گذشته همیشه همراهم هستند و هیچ وقت ازم بیرون نمیرن و فراموش نمیشن . نمیخوام این نتیجه گیری کلیشه ای رو بکنم که اونا باعث شدن امروز اینطوری بشم ولی وقتی دقیق نگاه میکنم همینه . من تجربه ی از دست دادن پدرم رو دارم . تجربه ی تا پای از دست دادن مادرم رو . تجربه ی یک سال بدون همسرم زندگی کردن رو و هنوز زنده ام و دارم زندگی میکنم . در تاریک بودن اون روزها صحبتی ندارم . تلخی و تاریکی همه ی اون روزها همیشه توم هست اما دیگه اون حس رو برام ندارند . مثل روزهای اول برام ترسناک نیستند . حالا که بهشون فکر میکنم تلخی و تاریکی رو نمی بینم . وقتی بهشون فکر میکنم خودمو می بینم و تلاشی که برای خوب بودن و معمولی زندگی کردن و رها شدن ازون وضع می کردم . حالا هم که فکر میکنم شاید یک روز دوباره اون اتفاق ها برام بیفته فکر میکنم راه و بیراهه هایی بلدم برای پیدا کردن یک راه تازه برای گذروندن زندگی . همینه که وقتی نوشته های اون خانم رو می خونم که از شب تنهایی که گذرونده نوشته و از غم پنهانی که داشته و از نگرانی هایی که برای دخترش داره ، به همه ی حرف هاش و حس هاش فکر میکنم ، می تونم خودمو جاش بگذارم و بفهمم این نگرانی ها واقعا دردناکه ، بدون اینکه ذره ای نگران بشم یا استرس بگیرم یا هیچی . چند دقیقه به این فکر میکنم که اگه خودم با دخترم تنها باشم میتونم چه کارهایی بکنم . بعد گوشی رو میگذارم یک گوشه و دوباره زندگی خودمو از سر می گیرم . 

ولی راستش دلم نمیخواد کسی به بهای داشتن تجربه های تلخ به همچین مرحله ای برسه . اینو برای خودم هم نمی خواستم ولی خب ، خواستن یا نخواستن من توی اتفاقات زندگی تاثیرگذار نیستند . مثل دوست داشتن یا نداشتن اون خانم که روی رفتنِ همسرش تاثیرگذار نبود .. وقتی بهش فکر میکنم واقعا تلخه ..