اگر چند سال پیش به من میگفتند که یک روز‌ میری یک جایی ساکن میشی که دلت می‌خواد تا آخر عمرت همونجا باشی هیچ وقت باور نمیکردم . توی ذهنم خودمو آدمی تصور میکردم که زندگی تو جاهای مختلف رو تجربه میکنه اما امروز در کمال ناباوری می بینم که حالا نه تنها نمیخوام از این کشور پامو بذارم بیرون ، بلکه دلم نمیخواد از همین محدوده ای که خونمون هست خارج بشم ! یعنی یک طوری نمک گیر شدم اینجا که باورم نمیشه . با اینکه اینجایی که ما هستم شهر کوچیکی هست که البته از نظر داشتن امکانات خیلی فرقی با بقیه جاها نداره اما آرامش و سکوت اینجا رو شهرای بزرگ ندارند و من یک طوری به این آرامش عادت کردم که وقتی میریم یک شهر دیگه ، از شلوغیش خسته میشم . یعنی خودمو بند کردم به همینجا و دوست دارم تا آخر عمرم همینجا باشم ! 

به مسیرهای پیاده رویش عادت کردم ، به دیدن چهره ی آدم ها ( که خیلی هاشون برام تکراری شدند ) ، به مهد پنگوئن و مربی هاش و خلاصه همه چیش . از همه هم بیشتر به این تابلوئه محلِ عبورِ اردک ها :) یعنی اینقدر این تابلو رو دوست دارم که هرروز که پنگوین رو می برم مهد منتظرم که به این تابلو برسم . سمت راستِ تصویر ، یک پارک هست که وسطش دریاچه ی بزرگیه و اردک‌های زیادی اونجا هستن که طبق گفته های دوستمون خیلی هم زاد و ولد می‌کنند ! و گاهی سرشون میندازن پایین و میان توی خیابون ! برای اینکه حواس ملت و رانندگان غیرمحلی بهشون باشه این تابلو رو زدن اینجا . ز میگفت فکر نکنم جای دیگه ای همچین تابلویی وجود داشته باشه :)

یک بار با سین حرف می زدم و اون زمان خودم ایران بودم و یادمه یک بار گفت : آلمان مثه خونه شده برام و من با خودم گفتم : این چی میگی ؟! مگه میشه یک کشور دیگه میشه خونه بشه برای آدم ؟! و حالا می بینم برای خودم اینطوری شده . البته که دوست داشتم یک جای گرمتر و آفتابی تری با زبان زیباتر و روان‌تری خونه بشه برام ولی همینم خوبه دیگه ، خدا بده برکت !