همه چیز از نگاهم به هم ریخته و غیر قابل تحمله . تا دیروز عاشق بودم و امروز حوصله ی هیچ کس و ندارم . روزهای سختیه . چند روزه یک چیزی توی گلوم گیر کرده و دیروز که با مامانم حرف می زدم فهمیدم که دلم براش تنگ شده . دلم برای همه تنگ شده . برای همه چیز . البته من اوضاع نرمالی ندارم و از یک بیماری شدید که یک هفته و خورده ای پاگیرم کرده بود میام . مطمئن بودم کروناست . وقتی تست منفی شد به دکتر گفتم : ولی من بازم میگم کروناست . چون تا به حال با این شدت بیمار نشده بودم . پنگوئن ، بچه ام هلاک شد . مدام تب میکرد و تب میکرد . پنج روز پشت سر هم تب کرد و تبش قطع نمیشد . حال خودم به درک ولی اون بچه رو نمیخواستم اینطوری ببینم . من هنوز هم به حال طبیعی برنگشتم و هنوز فکر میکنم اگر پنج دقیقه بایستم ، دقیقه ی شش ام نقش زمین می شوم . بیماری عجیبی بود بهرحال . طولانی و از پا در آر . من که هنوزم مطمینم کرونا بود یا یک سویه ی جدیدی از کرونا که بقیه کشفش نکردند . 

لابد از اثرات یک هفته بیمار بودن و از بچه پرستاری کردن است که حالم خوب نیست و به نظرم زندگی سخت است و اصلا ارزش ندارد اینقدر بجنگی و دلم تنگ است و از این حرف ها . یا بعید نیست این بیماری تمام هورمون هام رو بهم ریخته باشه . 

دیروز بعد از یک هفته از در خونه رفتم بیرون . لباس پوشیدم و کاپشنم را تنم کردم و بعد همسرم گفت : هوا بیرون خیلی خوبه .. و من فکر کردم خوبِ اون با خوبِ من فرق داره پس همونطوری زدم بیرون . تا در و باز کردم و رطوبت هوا خورد توی صورتم یاد مسافرت های شمال افتادم . هوا هم به اندازه ی کافی خوب بود . نه گرم بود نه سرد . حس اصحاب کهف بهم دست داد ! آخرین بار که من بیرون بودم هوا هنوز سرد بود و ابری . کاپشنم رو در آوردم و دیدم هنوز هم گرمه . به آدم های اطرافم نگاه کردم . همه با شلوارک و تیشرت . با خودم گفتم نکنه تابستون شده تو همین یک هفته ای که من بیمار بودم ؟! برگشتم خونه و به پنگوئن گفتم پاشو تیشرت هاتو دربیار . ذوق کرد . بچه عاشق تابستان و تی شرت و استخره و بستنیه . مثل مادرش به استثنای بستنی البته ! 

با همه ی اینها من هنوز دلم برای مامانم و خواهرم و برادرم و همه تنگه . برای یک روز گرمی که همه دور هم باشیم . برای اون حسی که از بودن مامان دارم . اون حسی که انگار زندگی با یک شیب ملایمی از درونم جریان داره . برای اون همهمه ای که وقتی همه هستند توی هوا جریان داره . همون که هرکسی داره یک چیزی میگه و صداها در هم قاطی ان و یک همهمه ای درست میشه . و این حس اونجا به اوجش رسید که امروز یک ویدیو برام فرستادن که همه دور هم در حال پیتزا درست کردن بودند . برادرزاده که با اون ته ریشش اصلا شبیه تصویری که من ازش دارم نبود . برادرم که دور میز راه می رفت و کارهای بقیه رو چک می‌کرد . خواهرم مثل همیشه عین معلم ها نگاه می‌کرد و داماد جدید ! تو بگو همین داماد جدید رو من تا حالا از نزدیک ندیدم !! اون وقت یک روز ز گفت دامادتون بهم پیغام داده و من تا دو دقیقه علامت سوال بودم که دامادمون کیه ؟! یعنی اصلا واژه ی دامادتون رو تازه می شنیدم . واقعا غم انگیزه به نظرم . مامانم نشسته بود و سالاد درست می‌کرد . دوربین رو گرفتن جلوش و گفتن داریم برای خاله فیلم میگیریم . بعد مامانم رو به دوربین گفت : بهتر شدین ؟ پنگوین بهتر شد ؟ اصلا دلم تنگ شده که یکی همش حواسش بهم باشه و وقتی مریضم برام سوپ درست کنه و بیاره یا وقتی حوصله ندارم بچه ام و ببرم بذارم پیشش . دلم برای گرفتن این خدمات تنگ شده ! چقد همه چیز تر و تازه بود . پای فیلم یک دل سیر گریه کردم ..

این عکس همون جریان زندگیه که میگم از وقتی مامانم اینجا پیش ما بود . این حوله اش رو جوری پهن می‌کرد انگار بخشی از دکور خونه ی ماست . من دلم برای آدمی که این جزییات رو میفهمه یک ذره شده …